Het ritme is meeslepend, de zelfmoorden en misdaden die weggestopt zitten achter een sluier van normaliteit, volgen elkaar op. De doden blijven op het toneel. Vermomd als groteske skeletten of eenvoudigweg met een wit gezicht, stellen ze hun eisen van op de schouders van de levenden. Ondertussen wordt de groep straatvegers steeds groter. Allemaal dragen ze een stigma, een of ander teken van onverzoenbare verschillen. Echo’s van de middeleeuwse moraal maken plaats voor de sfeer van de grootse schilderijen van Bosch, vol details en herhalingen, en leiden verder naar een Belgisch surrealisme, waarbij de lange zwarte jassen en de bolhoeden op zijn Magrittes vervangen werden door fluo joggingpakjes en kleren uit de supermarkt…