Jules Beckman is een Amerikaanse interdisciplinaire performance kunstenaar en docent, die sinds 2002 in Frankrijk woont. Hij werkt sinds 1987 als kunstenaar en lesgever in hedendaagse dans, performance en nieuw circus. Zijn meest recente samenwerkingen (2014) zijn onder andere met Dégadézo, Passaros, en zijn solo “Pleasure Test” met libertivore. Beckman co-creëerde “Autochtone” met Collectif AOC/Karin Vyncke (2009 – 13); was mede-oprichter van libertivore met Fanny Soriano (2005); vervoegde I.D.A./Mark Tompkins (2005 – 08) ; werkte nauw samen met Cahin-caha, cirque bâtard (1998 - 2005); Lhasa De Sela (1999 - 2000), Core (1995-98) en Contraband/Sara Shelton Mann (1987-95), Keith Hennessy (1987 - 2009). Beckman werkte meermaals voor Anna Halprin, zowel binnen een performance als binnen een pedagogische context (1990 – 96), en als muziekpedagoog voor Zaccho/Joanna Haigood (1996-98) en Meg Stuart (2012). In 1995, kreeg Beckman rollen aangeboden bij Stomp en Blue Man Group, en vervoegde hij het collectief Core, met Jess Curtis, Keith Hennessy, Stanya Kahn en Stephanie Maher.

Jules Beckman gaf les aan verschillende scholen in de Verenigde Staten, Europa, Rusland, Mexico en Japan, waaronder Centre National des Art du Cirque (Frankrijk), DOCH, University of Dance and Circus (Stockholm, Zweden), Canaldanse (Parijs), MADE in France (Washington University Performing Arts Department summer study program), Connecticut College, Prescott College (AZ), New College of California (San Francisco), en op verscheidene contactimprovisatiefestivals in Grenoble, Barcelona, Moab, Budapest, Freiburg, Ibiza.

Jules Beckman werkt voor het eerst samen met Needcompany in de herfst van 2014 met Just for Bozen | Bolzano tijdens Transart14 en All Tomorrow’s Parties, voor de opening van Steirischer Herbst (Graz). Vanaf 2015 vervangt hij Emmanuel Schwartz in Marktplaats 76 van Jan Lauwers en maakt hij deel uit van de cast van de De blinde dichter. In 2019 speelt hij mee in Al het goede van Jan Lauwers en in Probabilities of Independent Events van Grace Ellen Barkey.

<

Van 1982 tot 1986 doorliep de Nederlandse Anna Sophia Bonnema theaterschool te Amsterdam. Ze realiseerde verschillende theatervoorstellingen en schreef een groot aantal theaterteksten waaronder De bomen het bos gerealiseerd met theatergroep Nieuw West, en Tegenmaat. Vanaf 1995 werkte ze samen met Hans Petter Dahl in de performancegroep L & O Amsterdam. Ze creëerden verschillende voorstellingen waaronder de love-show Tantra & Western (1995), What have you done with my poem? - Sing-Dance #1 (1996), Made in Heaven – Sing-Dance #2(1997), Attention - Sing-Dance #3 (1998) en de multidisciplinaire performance Post coïtum omne animal triste est (1999), met iedere avond een andere improviserende danser. Voor deze projecten werkten ze samen met mensen uit verschillende disciplines zoals Liza May Post (beeldend kunstenaar), Oyvind Berg (schrijver), Tom Jansen (acteur), improviserende dansers waaronder David Zambrano, Laurie Booth, Eva Maria Keller, Michael Schumacher en anderen. In 1997 maakten zij een coproductie met Bak-Truppen Good Good Very Good. Als duo maakten ze de voorstellingen Nieuw Werk (2001) en Shoes and Bags (2003). De aanleiding voor Shoes and Bags was de opening van hun virtuele mode-, kunst- en concepthuis MaisonDahlBonnema. Met Robert Steijn (performend dramaturg) maakten ze in 2005 de denkvoorstelling Not The Real Thing. Hun nieuwste producties The Ballad of Ricky and Ronny – a pop opera (2007), Ricky and Ronny and Hundred Stars - a Sado Country Opera (2010), Analysis - the Whole Song (2011), Rhythm Conference Feat. Inner Splits (2014), The Moon (2016) en Yoga for Theatres (2019) worden ondersteund door Needcompany.

In No Comment (2003) verving ze Carlotta Sagna. Ze schreef verschillende teksten, waaronder teksten voor All Tomorrow’s Parties, Needlapb en de Monoloog van de leugenaar voor De kamer van Isabella (2004).

Needcompany’s King Lear (2000) was Anna Sophia Bonnema’s eerste productie met Jan Lauwers & Needcompany. Sindsdien was ze ook te zien in Images of Affection (2002), Goldfish Game (2002), De kamer van Isabella (2004), De Lobstershop (2006), Het Hertenhuis (2008), Caligula (2012), Marktplaats 76(2012) Needlapb, The House of our Fathers, Just for Bozen | Bolzano, All Tomorrow’s Parties, voor de opening van Steirischer Herbst in september 2014 (Graz) en De blinde dichter (2015).<

Hans Petter Dahl was van 1987 tot 1995 verbonden aan het Noorse gezelschap Bak-Truppen. In 1995 richtte hij, samen met Anna Sophia Bonnema, de performancegroep L & O Amsterdam op. Ze creëerden verschillende voorstellingen waaronder de love-show Tantra & Western (1995), What have you done with my poem? - Sing-Dance #1 (1996), Made in Heaven – Sing-Dance #2 (1997), Attention - Sing-Dance #3 (1998) en de multidisciplinaire performancePost coïtum omne animal triste est (1999), met iedere avond een andere improviserende danser. Voor deze projecten werkten ze samen met mensen uit verschillende disciplines zoals Liza May Post (beeldend kunstenaar), Oyvind Berg (schrijver), Tom Jansen (acteur), improviserende dansers waaronder David Zambrano, Laurie Booth, Eva Maria Keller, Michael Schumacher en anderen. In 1997 maakten zij een coproductie met Bak-Truppen Good Good Very Good. Als duo maakten ze de voorstellingen Nieuw Werk (2001) en Shoes and Bags (2003). De aanleiding voor Shoes and Bags was de opening van hun virtuele mode-, kunst- en concepthuis MaisonDahlBonnema. Met Robert Steijn (performend dramaturg) maakten ze in 2005 de denkvoorstelling Not The Real Thing. Hun nieuwste producties The Ballad of Ricky and Ronny – a pop opera (2007), Ricky and Ronny and Hundred Stars - A Sado-Country Opera (2010), Analysis – the Whole Song (2011), Rhythm Conference Feat. Inner Splits (2014),The Moon (2016) en Yoga for Theatres (2019) worden ondersteund door Needcompany.

Voor No Comment (2003), De kamer van Isabella, De Lobstershop, Het Hertenhuis, Marktplaats 76 en Needlapb componeerde hij muziek.

Met Needcompany’s King Lear (2000) werkte Hans Petter Dahl voor het eerst samen met Jan Lauwers & Needcompany. Sindsdien was hij ook te zien in Images of Affection (2002), Goldfish Game (2002), De kamer van Isabella (2004), De Lobstershop (2006), Het Hertenhuis (2008), Caligula (2012), Marktplaats 76(2012), Needlapb, The House of Our Fathers, Just for Bozen | Bolzano, All Tomorrow’s Parties, voor de opening van Steirischer Herbst in september 2014 (Graz) en De blinde dichter (2015).<

Misha Downey – geboren in Leicester, Groot-Brittannië – studeerde van 1989 tot 1992 aan de London Contemporary Dance School. Na zijn opleiding is hij medeoprichter van de Bedlam Dance Company onder leiding van de choreograaf Yael Flexer. Hij werkt mee met het dansgezelschap Adventures in Motion Pictures (AMP) aan de productie De Notenkraker en danst in de Harlemations Dance Company van de choreograaf Bunty Mathias. In januari 1994 vervoegt hij het dansgezelschap Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker, waar hij deelneemt aan de creatie Kinok en Amor constante más allá de la muerte. Vervolgens is hij ook betrokken bij de hernemingen van Toccata. Voordat hij zich bij Needcompany aansluit, danst hij eveneens bij de choreograaf Matthew Bourne Het Zwanenmeer (1996). In 2000 is hij medeoprichter van het Belgische gezelschap Amgod en creëert hij What Do You Want? (2001), Second Album (2003) en As Simple As That (2005). In 2005 danst hij in Groot-Brittannië bij The Cholmondeleys van Lea Anderson in de productie Flesh and Blood. Daarnaast werkte hij ook in Zwitserland voor de Gisela Rocha Company.

Hij danst voor het eerst bij Needcompany in de productie Rood Red Rouge (1998) van Grace Ellen Barkey en vervolgens ook in Few Things (2000), The Porcelain Project (2007) en This door is too small (for a bear) (2010). De samenwerking met Jan Lauwers begint met de deelname als acteur aan de herneming van Caligula (1998) en als danser/acteur aan Morning Song (1999), Needcompany’s King Lear (2000), de langspeelfilm Goldfish Game (2002), Images of Affection (2002), Het Hertenhuis (2008) en De kunst der vermakelijkheid (2011). In De kamer van Isabella (2004) vervangt hij Ludde Hagberg.<

Julien Faure, geboren in Frankrijk, studeerde van 1995 tot 1998 een kunstopleiding aan INSAS te Brussel. Na zijn studies werkte hij samen hij met Pierre Droulers aan de creatie Multim in Parvo (1998), een voorstelling in opdracht van het KunstenFESTIVALdesArts. Hij werkte vervolgens met verschillende choreografen als Karin Vyncke, Julie Bougard, Jean-François Duroure en Cie Osmosis. In 2001 maakte hij zijn eigen choreografie Stamata #1-Et si demain voit le jour.

Voor de productie (AND) (2002) van Grace Ellen Barkey, werkte hij voor de eerste maal samen met Needcompany. In Images of Affection (2002) verving hij Timothy Couchman. Daarnaast is hij ook te zien in de voorstelling De kamer van Isabella (2004), De Lobstershop (2006), Het Hertenhuis (2008), De kunst der vermakelijkheid (2011), Marktplaats 76 (2012), Needlapb en The House of Our Fathers van Jan Lauwers en Chunking (2005), The Porcelain Project (2007), This door is too small (for a bear) (2010) en MUSH-ROOM (2013) van Grace Ellen Barkey.

In 2014 maakt hij deel uit van Just for Bozen | Bolzano tijdens Transart14 en All Tomorrow’s Parties, voor de opening van Steirischer Herbst (Graz).<

Born in London Hounslow in 1975, Nicolas Field arrives in Switzerland at age 6 and grows up between Basel and Geneva. He starts playing the drums at 12 and starts discovering over the years the massive potential of the instrument. Aged 20, he moves to The Netherlands to study drums and percussion at the Amsterdam Conservatorium (1996-2002) and sonology at The Hague Conservatorium. He has among others Joel Ryan as a teacher and starts experimenting, during those years, multiple musical techniques with a permanent urge to create new soundscapes and sound masses with drums and or electronics.

Since early 2000, he starts travelling through Europe as a drummer with different bands (improvised music, contemporary music and jazz). Over time and tours, Nicolas Field collaborates with musicians such as Tetuzi Akyama (guitar), Anders Hana (guitar), Akira Sakata (saxophone), John Hegre (guitar), Otomo Yoshihide (guitar), Keiji Haino (guitar), the band Cactus Truck, Didi Bruckmayr (vocals), Jacques Demierre (piano), Fritz Welch (drums/vocals) as well as the Rova Saxophone 4tet. His musical projects include or have included “Buttercup Metal Polish” with drummer percussionist Alexandre Babel, “Le Doigt de Gallilée” with Jaime Fennelly, “Phô” with Bjørnar Habbestad and Morten J. Olsen, “Cask Strength” with electronicist Jeff Carey, “Aethenor”, “The Same Girl” with Gilles Aubry, a duo with saxophonist Keir Neuringer and his own solo project “Dovetailed”… He also is a founding member of the “n-collective”.

In parallel, since 2008, Nicolas Field started building his first visual art works, taking the shape of sound installations.

Finally, since 2006, Nicolas Field has been working for dance and theater. In 2014, he works on a new production with Needcompany and Maison DahlBonnema “Rhythm conference feat. InnerSplits”. He has received multiple awards and was artist in residence at the Swiss Institute in Rome in 2010-11, AirAntwerpen 2011 and Johannesburg South-Africa 2015.​

In 2016 he is part of O, or The Challenge Of This Particular Show Was To Have Words Ending In O, a performance by Maarten Seghers in confrontation with Fritz Welch, Simon Lenski and Mohamed Toukabri. In 2018 created Concert by a Band Facing the Wrong Way together with Maarten Seghers and Rombout Willems.<

Yumiko Funaya is geboren in Japan en studeerde dans aan de Japan Woman’s College of Physical Education in Tokyo (2002-2004). In 2004 sloot zij zich aan bij P.A.R.T.S, de hedendaagse dansschool in Brussel.

Zij startte de samenwerking met Jan Lauwers & Needcompany voor de creatie van Het Hertenhuis (2008) en maakt deel uit van de cast van De kunst der vermakelijkheid (2011), Marktplaats 76 (2012) en The House of Our Fathers. In De kamer van Isabella vervangt zij Louise Peterhoff. In The Porcelain Project van Grace Ellen Barkey verving zij Taka Shamoto. Yumiko is ook te zien in Barkey's MUSH-ROOM (2013).<

Benoît Gob studeerde schilderkunst aan de kunstacademie van Luik, waarna hij zijn studies verder zette aan INSAS te Brussel. In 1998 vervoegde hij het dansgezelschap Ultima Vez van Wim Vandekeybus en danste mee in verschillende producties als The day of heaven and hell, In spite of wishing and wanting enInasmuch as life is borrowed.

Hij werkte voor het eerst samen met Needcompany in (AND) (2002) van Grace Ellen Barkey. Hij verving Dick Crane in Images of Affection (2002). Daarnaast is hij ook te zien in de voorstelling De kamer van Isabella (2004), De Lobstershop(2006), Het Hertenhuis (2008), De kunst der vermakelijkheid (2011), Marktplaats 76 (2012), De blinde dichter (2015) en The House of Our Fathers (2016) van Jan Lauwers en Chunking (2005), The Porcelain Project (2007), This door is too small (for a bear) (2010), MUSH-ROOM (2013) en Raar? Maar Waar! (2013) van Grace Ellen Barkey.

In de herfst van 2014 maakt hij deel uit van Just for Bozen | Bolzano tijdens Transart14 en All Tomorrow’s Parties, voor de opening van Steirischer Herbst (Graz).

In Oorlog en terpentijn (2017) speelt Benoît Gob de rol van Sergant-Majoor Urbain Joseph Emile Martien en in 2019 is hij het alterego van Jan Lauwers in de voorstelling Al het goede. <

Ludde Hagberg, geboren in Zweden, studeerde dans aan de Zweedse Balletschool. Hij werkte verschillende jaren met de The Royal Swedish Ballet (1991-1995) en daarna met Carte Blanche (1995-1999) in Noorwegen. Als freelancer danste hij in verschillende projecten van Jens Östberg in Billy’s dream (1999), Playhouse (2000), The Musical (2000). Hij werkte met Zero Visibility Corp (Confession time, 2001) en componeerde de muziek voor Swing for a lifetime (2001) van Louise Peterhoff en Lisa Östberg. Ondertussen groeide zijn interesse voor theater. Hij was, vervolgens, performer in Andromaque (2002), een voorstelling van Mats Ek en in Seven Imperatives (2003) van Ingun Björnsgard. Hij danste en componeerde muziek voor Blind me (2003) van K. Kvarnström co.

De kamer van Isabella (2004) was de eerste productie waarin hij samenwerkte met Jan Lauwers & Needcompany. Hij verving Kosi Hidema in (AND) (2002) van Grace Ellen Barkey & Needcompany.<

Sung-Im Her is geboren in Zuid-Korea. Ze studeerde hedendaagse dans aan de Han-Sung Universiteit in Seoul en werkte 6 jaar met het JI-Gu danstheater. Ze kwam in 2004 naar België voor P.A.R.T.S. (3de en 4de jaar), de hedendaagse dansschool in Brussel.

In 2006 en 2008 werkte ze met Jan Fabre (Troubleyn). Ze speelde de solo Quando l’uomo principale e une donna en Je suis sang. In 2007 werkte ze in Genève met het gezelschap Alias. In dat jaar begon ze ook persoonlijk werk te ontwikkelen. Ze vervoegde Les Ballets C de la B (Koen Augustijnen) in 2008, waar ze meewerkte aan en speelde in Ashes.

Zij startte de samenwerking met Grace Ellen Barkey & Needcompany voor de creatie van This door is too small (for a bear) (2010), MUSH-ROOM (2013) en Raar? Maar Waar! (2013). Ze vervangt Tijen Lawton in De kamer van Isabella en maakt deel uit van de cast van Marktplaats 76 (2012), The House of Our Fathers en Begin the Beguine (2014) van Jan Lauwers.

In de herfst van 2014 maakt ze deel uit van Just for Bozen | Bolzano tijdens Transart14 en All Tomorrow’s Parties, voor de opening van Steirischer Herbst (Graz). In 2019 is ze de choreografisch assistente van Grace Ellen Barkey voor Probabilities of Independent Events. In deze voorstelling staat ze ook mee op scène.

<

Na haar studies plastische kunsten, volgde Muriel Hérault – geboren in Frankrijk – een dansopleiding van 1983 tot 1986 aan de Faculté de Danse, Université Paris IV Sorbonne. Daarna studeerde zij van 1986 tot 1988 in het Centre National de Danse Contemporaine d’Angers. Vanaf 1988 werkte zij als actrice/danseres bij Ultima Vez van Wim Vandekeybus en nam zij deel aan de creaties What the body does not remember (1988), Les porteuses de mauvaises nouvelles (1989), The weight of a hand (1990) en de film Roseland (1990). Van 1990 tot 1992 werkte zij bij Rosas het dansgezelschap van Anne Teresa De Keersmaeker voor de creaties Erts en Mozart / Concert Aria’s “Un Moto di Gioia” en danste zij mee in de herneming van Achterland en Rosas danst Rosas. Zij werkte bij Amgod als artistiek assistente voor de creatie Second Album (2003). In 2004 werkte zij als assistente en daarna als artistiek verantwoordelijke in de herneming van Les porteuses de mauvaises nouvelle met Wim Vandekeybus en Eduardo Torraja, een productie van Ultima Vez in samenwerking met Companhia Instável.

In 1993 vervoegde zij zich bij Needcompany en was zij te zien in Orfeo (1993), Snakesong/Le Voyeur (1994) en Needcompany’s King Lear (2000) van Jan Lauwers en in Tres (1995), Stories (Histoires/ Verhalen) (1997), Rood Red Rouge (1998) en Few Things (2002) van Grace Ellen Barkey. In De kamer van Isabella van Jan Lauwers & Needcompany vervangt zij tijdelijk Louise Peterhoff.<

Romy Louise Lauwers studeerde dans aan de Kunsthumaniora Brussel. Ze werkte samen met Inne Goris voor de voorstelling Naar Medea (2008), met Peter Seynaeve voor de voorstellingen mondays (2010) en betty & morris (2011) en met Abattoir Fermé voor Apocalypso (2012). Daarnaast acteerde ze in de langspeelfilm Little Black Spiders (2012) van Patrice Toye.

Romy Lauwers is stichtend lid van het kunstcollectief Kuiperskaai en werkt mee aan de voorstellingen De Schepping (2013), The Goldberg Chronicles (2014), The Winter’s Tale (2016), 1095 (2017), Hamlet (2018) en Breugel (2019).

Marktplaats 76 (2012) was haar eerste creatie met Jan Lauwers. Ze was ook te zien in zijn installatie The House of Our Fathers. In MUSH-ROOM van Grace Ellen Barkey vervangt ze Yumiko Funaya. In de herfst van 2014 maakt ze deel uit van Just for Bozen | Bolzano tijdens Transart14 en All Tomorrow’s Parties, voor de opening van Steirischer Herbst (Graz).

In 2018 vervangt Romy Lauwers Mélissa Guérin in Oorlog en Terpentijn en in 2019 staat ze met de hele familie Lauwers-Barkey op scène in Al het goede. <

Lot Lemm is sinds 1993 verbonden aan Needcompany. Ze begon in eerste instantie als kostuumontwerpster voor Le Voyeur (1994), Le Pouvoir (1995), Needcompany’s Macbeth (1996), Le Désir (1996), Caligula (1997), The Snakesong Trilogy (1998), Morning Song (1999), Needcompany’s King Lear (2000), Images of Affection (2002), Goldfish Game (langspeelfilm, 2002), No Comment (2003), De kamer van Isabella (2004), De Lobstershop (2006), Het Hertenhuis (2008), De kunst der vermakelijkheid (2011), Marktplaats 76 (2012), Begin the Beguine (2014), De blinde dichter (2015), Oorlog en terpentijn (2017) en Al het goede (2019) van Jan Lauwers, en Alles is ijdelheid (2006) met Viviane De Muynck.

Bij de producties van Grace Ellen Barkey groeit Lots betrokkenheid bij elke productie. Voor Tres (1995), Stories (1997), Rood Red Rouge (1998), (AND) (2002) trad ze op als kostuumontwerpster. Voor de Few Things (2000), Chunking (2005), The Porcelain Project (2007), This door is too small (for a bear) (2010), MUSH-ROOM (2013) en Raar? Maar Waar! (2013) en Forever (2016) bepaalde ze het scènebeeld mee. De nauwe artistieke samenwerking van Lot Lemm en Grace Ellen Barkey werd aangeduid met het label Lemm&Barkey.<

Simon Lenski studeerde cello aan het Conservatorium in Antwerpen. Hij is medeoprichter van Die Anarchistische Abendunterhaltung (DAAU). In 1994 publiceerde DAAU hun eerste album. Ondertussen hebben ze zes albums uitgebracht en toerden ze wereldwijd, waarbij ze optraden als voorprogramma van o.m. Björk, Tortoise, Sixteen Horsepower. Daarnaast werkte Simon Lenski samen met andcompany&Co, EISBÄR, Wunderbaum, Meg Stuart/Damaged Goods, Wim Vandekeybus, en is hij een veelgevraagd gastmuzikant. Hij componeerde muziek voor drie langspeelfilms, waaronder ‘Waste Land’ (2014) van Pieter Van Hees.

Simon Lenski startte de samenwerking met Needcompany met de voorstelling O or The Challenge Of This Particular Show Was To Have Words Ending In O (2016) van Maarten Seghers & Needcompany. Later vervoegde hij ook de cast van Oorlog en terpentijn (2017) en Al het goede (2019) van Jan Lauwers & Needcompany.<

Elik Niv is danser, performer en choreograaf. Hij werd geboren in Israël en studeerde dans aan de Sadana Performing Arts School (Kibbutz Ga’aton). Na zijn studies werkte Elik Niv samen met choreografen Susanne Linke, Josef Tamim, Rami Levi en de gezelschappen Moza en Vertigo Dance Company in Israël.

In 2005 verhuisde Elik Niv naar Duitsland waar hij o.m. samenwerkte met het Oldenburgische Staatstheater, met de Komische Oper Berlin en met Nir de Volff. Van 2009 tot 2015 maakte hij deel uit van het gezelschap Constanza Macras / Dorkypark als performer en repetitor. Van 2013 tot 2017 werkte hij samen met Sasha Waltz & Guests als gastperformer. In 2017 werkte Elik Niv als repetitor met de Franse regisseur Pascal Rambert aan een sociaal theaterproject in Jaffa (Israël).

Tegelijkertijd ontwikkelde Elik Niv zijn werk als choreograaf (eigen creaties en samenwerkingen) in Berlijn (Dock 11 en Deutsche Oper Berlin in samenwerking met regisseur Deville Cohen), in Parijs (Théâtre de Vanves) en in Israël (Arab Jewish Theatre) en geeft hij les aan de Nissan Nativ Acting Studio en aan professionele dansgezelschappen in Europa en Israël.

In 2017 startte Elik Niv zijn samenwerking met Jan Lauwers & Needcompany voor de voorstelling Oorlog en terpentijn. Vanaf 2019 staat hij mee op scène in Al het goede. <

Louise Peterhoff, geboren te Zweden, volgde een dansopleiding aan de Zweeds Balletschool. Ze werkte van 1997 tot 1998 voor The Royal Swedish Ballet, waar ze zowel hedendaagse dans als het klassieke repertoire danste. Verschillende jaren werkte ze met diverse regisseurs en choreografen zoals Jens Östberg (Billy’s dream, 1999, Play House, 2000), Irene Hultman (Cascade, 2000), Philippe Blanchard (Airbag, 2000, Noodles, 2003) and Fabrice Lambert (Play Mobile, 2003). Ze creëerde enkele producties waaronder Swing for a lifetime (2001), een duet met Lisa Östberg en Flingor (2002), een dansfilm gecreëerd met Per Sacklen and Lisa Östberg. In 2003 werkte ze mee aan de creatie Je suis Sang van Jan Fabre en Troubleyn.
Ze verscheen verschillende malen in Zweedse televisieproducties, waaronder het gelauwerde SPUNG.

De kamer van Isabella (2004) is de eerste productie waarin ze samenwerkte met Jan Lauwers. Voor Chunking (2005) werkte ze voor het eerst samen met Grace Ellen Barkey. In 2007 was ze de frontzangeres van de groep 'The Ideal Husband'. In 2010 staat ze mee in de productie van MaisonDahlBonnema & Needcompany, Ricky and Ronny and Hundred Stars – a sado country opera (werktitel).<

Acteur, schrijver, regisseur en muzikant Emmanuel Schwartz maakt zijn eigen theaterwerk en werkte reeds met verschillende regisseurs: Serge Denoncourt, Jean Baudin, Claude Poissant, Geoffrey Gaquère, Dave St. Peter, Marc Beaupre, Alice Ronfard, Choynière Olivier, Denis Villeneuve, Todd Haynes, Eric John en Wajdi Mouawad. Daarnaast componeerde hij soundtracks voor verschillende toneelstukken, dansvoorstellingen en kortfilms.

Marktplaats 76 (2012) is zijn eerste creatie met Jan Lauwers & Needcompany.<

Taka Shamoto, geboren in Sendai, Japan, startte van jongs af aan met dansen in het Sendai City Ballet School. Op haar zestiende vervoegde zij de Balletschule der Hamburgischen Staatsoper John Neumeier in Duitsland. In 1995 sloot zij zich aan bij de hedendaagse dansschool P.A.R.T.S.

In augustus 1997 vervoegde Taka Shamoto Rosas, en danste in de hernemingen van Woud, Achterland en nam deel aan de creatie van Just Before, Drumming, I said I, In Real Time, Rain, April me, Bitches Brew / Tacoma Narrows, Kassandra, D'un soir un jour, Bartók / Beethoven / Schönberg Repertory Evening en de herneming van Mozart / Concert Arias.

The Porcelain Project (2007) is haar eerste samenwerking met Grace Ellen Barkey & Needcompany. In De kamer van Isabella van Jan Lauwers vervangt zij Louise Peterhoff.<

Mohamed Toukabri, geboren in Tunesië, startte met dans op zijn 13de als break dancer. Later sloot hij zich aan bij het Sybel Ballet Theatre geleid door Syhéme Belkhodja. Op zijn 16de studeerde Mohamed in Parijs aan de Académie Internationale de la Danse. In 2007 keerde hij terug naar Tunesië om er een opleiding te volgen aan het Mediterranean Centre for Contemporary Dance. In 2008 studeerde hij aan P.A.R.T.S. en in 2010 danste hij in de productie Babel van Eastmen.

Mohamed Toukabri begon de samenwerking met Needcompany met de voorstelling MUSH-ROOM (2013) van Grace Ellen Barkey. Daarnaast werkte hij mee aan Raar? Maar Waar! (2013) en FOREVER (2016) van Lemm&Barkey, de durational performance The House of Our Fathers, de eenmalige projecten Just for…, All Tomorrow’s Parties, The time between two mistakes van Grace Ellen Barkey en Jan Lauwers, de voorstellingen De blinde dichter (2015) en Oorlog en terpentijn van Jan Lauwers. Hij werkte samen met Maarten Seghers voor de voorstelling O or The Challenge Of This Particular Show Was To Have Words Ending In O (2016).

Mohamed Toukabri's eerste eigen voorstelling The Upside Down Man ging in mei 2018 in première. Met de steun van Needcompany bereidt hij momenteel een nieuwe productie voor, The Power (of) The Fragile (een duet met zijn moeder). Deze gaat in 2020 in première. <

Catherine Travelletti studeerde af aan de Haute Ecole de Théâtre de Suisse Romande in 2008. Zij werkte onder meer met Eric Vigner, Ingrid Von Wantoch Rekowsky, Mathieu Bertholet en Claudia Bosse. Ze acteerde in verschillende kortfilms en langspeelfilms in Zwitserland en Engeland. In 2011 won zij de “Prix Culturel 2011” van de stad Sion.

Marktplaats 76 (2012) is haar eerste creatie met Jan Lauwers. Ze nam ook deel aan Lauwers' installatie The House of Our Fathers. Met Grace Ellen Barkey werkte ze aan MUSH-ROOM (2013), Raar? Maar Waar! (2013). In september 2014 is ze deel van Just for Bozen | Bolzano. Ze werkt mee aan Rhythm Conference Feat. Inner Splits, een voorstelling van MaisonDahlBonnema (2014).<

Inge Van Bruystegem studeerde dans aan de London Contemporary Dance School (1996 -1999) waarna zij diverse workshops volgde in onder meer Antwerpen, Wenen, Luxemburg en Londen. Ze werkte een aantal jaren als fotomodel, maar nam ondertussen deel aan verschillende projecten: performances waaronder wolv goes international (2002) met Veronika Zott in Wenen, drindrunkmehr (2003) voor het Tanzquartier Wien, Pasavoir (L’Aeronef/Victoria, 2001), Aarschot-Mechelen (Gand Cru, 2004) en een gastoptreden bij Project 1 (Poni, 2004). Daarnaast werkte zij mee aan kortfilms van onder meer Hans Bryssinck, Hans Van Nuffel en Ingrid Vanderhoeven.

De Lobstershop (2006) van Jan Lauwers is haar eerste theatervoorstelling en zo ook haar eerste samenwerking met Needcompany. In de voorstelling Chunking (2005) van Grace Ellen Barkey verving zij tijdelijk Louise Peterhoff en Eléonore Valère in De kunst der vermakelijkheid (2011) van Jan Lauwers. Daarnaast maakt ze deel uit van de cast van Het Hertenhuis (2008), The House of Our Fathers en Begin the Beguine (2014) van Jan Lauwers.

In 2019 vervangt ze Sarah Lutz in Al het goede van Jan Lauwers & Needcompany. <

Rombout Willems is muzikant en componist. Hij leeft en werkt in Haarlem. Hij componeerde o.m. muziek voor verschillende Needcompany producties van Grace Ellen Barkey & Jan Lauwers. Daarnaast doceert hij aan de Gerrit Rietveld Academie en de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, afdeling Moderne Dans.

Rombout Willems schrijft de muziek voor Oorlog en Terpentijn (2017) van Jan Lauwers & Needcompany. In 2018 creëert hij samen met Maarten Seghers en Nicolas Field Concert by a Band Facing the Wrong Way. Ook de arrangementen en muzikale leiding van Probabilities of Independent Events (2019) van Grace Ellen Barkey & Needcompany zijn in handen van de componist. <