In het één of andere kleine dorp, dat misschien aan zee, misschien in de bergen ligt (hoe en waar precies, dat wordt aan de toeschouwer over gelaten): alsof de catastrofe van een jaar geleden, toen een op de marktplaats exploderende gasfles aan 24 mensen – waaronder 7 kinderen – het leven kostte, niet al genoeg leed betekent voor de kleine dorpsgemeenschap, houdt de loodgieter Alfred een jong meisje 76 dagen lang gevangen in de gewelven onder de bron op het marktplein, om haar seksueel te misbruiken. De zwaar geschokte dorpelingen worden nu, zonder dat ze het eigenlijk willen, zelf tot schuldigen; een duistere herfst en een bitterkoude winter laten de fragiele structuren van de dorpsgemeenschap langzaam ineenstorten, tot uiteindelijk een nieuw – misschien waarachtig, maar wellicht ook twijfelachtig – begin, in de vorm van een collectief voortgebrachte boorteling, de lente inluidt. De spelregels van de ceremoniemeester Aan het begin van de voorstelling zet de Belgische kunstenaar Jan Lauwers, die het verhaal inleidt als ware hij een ceremoniemeester, de toon voor deze theateravond: als hij het over de verwoestende gasexplosie heeft spoort hij diegenen in het publiek, die zulke beelden alleen van de televisie kennen, aan om het gebeurde te visualiseren; wie daarentegen iets dergelijks daadwerkelijk beleefd mocht hebben verzoekt hij, zich het nu bewust niet voor te stellen: “This is only theatre.” Dat zijn de regels van de spel en van de esthetiek waarmee Lauwers zijn onderwerpen benadert – de illusionistische pretentie dat wat we op het toneel zien de “werkelijkheid” zou zijn, de naakte ongekunstelde realiteit, is hem volkomen vreemd. Wie dood is verdwijnt niet in het niets, maar levert permanent nu eens diabolisch, dan weer ironisch zijn commentaar op de gebeurtenissen, in de vorm van dans, tekst en zang. Hele scènes worden als artificieel blootgesteld, zonder dat de stroom van de vertelling daardoor gestoord, laat staan onderbroken wordt. En daarbij schuilt juist in het zo bescheiden woordje “only” (dat, gezien Lauwers’ perfecte beheersing van zijn middelen, ook enigszins koket is) de ware kracht van deze theateravond: geheel in de zin van een cathartisch theater slaagt Lauwers er in, de mens in heel zijn tegenstrijdigheid te celebreren, met al zijn verlangens en angsten, maar ook met zijn diepste afgronden en onvolkomenheden. Marketplace 76” gaat over moraal, zonder moraliserend te zijn en neemt stelling, zonder te veroordelen. Deze moed tot ambivalentie, deze weigering te vereenvoudigen, die gepaard gaat met een onvoorwaardelijke liefde voor de mens, maakt de opvoering tot het soort kunstwerk, dat de beschouwer dwingt, zijn eigen standpunt te bepalen – en tevens tot een zeldzaam spannend stuk theater.