Jan Lauwers over Het Hertenhuis:

"Eigenlijk gaat kunst over de mens en menselijkheid en is alle goede kunst een zelfportret van de waarnemer. ‘Men ziet wat men geleerd heeft.’ In goed theater gebeuren dingen die in video, film of beeldende kunst niet kunnen. Theater als medium heeft de meest directe link met ‘menselijkheid’ daar het wordt gebracht door mensen en voor mensen. Het is noodzakelijk die menselijkheid op te zoeken opdat het theater zichzelf kan herdefiniëren om te kunnen overleven. Daarom is het nodig nieuwe verhalen te vertellen.

De soms tragische randgebeurtenissen die zich afspelen binnen de intimiteit van NC vormen de aanleiding tot het schrijven van 'Het Hertenhuis'. Op het moment dat we op tournee waren ergens in Frankrijk, krijgt één van de danseressen, Tijen Lawton, het bericht dat haar broer, oorlogsjournalist Kerem Lawton, doodgeschoten is in Kosovo. De tragische dood van Lawton is het vertrekpunt voor een tekst over een groep theatermakers, die meer en meer geconfronteerd wordt met de harde realiteit van de wereld waarin ze rondtrekken.
Alles is politiek maar kunst is niet alles. Kunst valt steeds tussen de plooien van de geschiedenis, is nutteloos en heeft geen invloed op wat voor gebeuren dan ook en daarin ligt zijn geheimzinnige noodzakelijkheid."

Het Hertenhuis (2008) is het derde en laatste deel van de trilogie Sad Face / Happy Face. Deze trilogie vertelt drie verhalen over menselijkheid. Samen met De kamer van Isabella (2004) en De Lobstershop (2006) werd de trilogie voor het eerst in zijn integrale versie vertoond op de Salzburger Festspiele.