Decor speelt hoofdrol in dansvoorstelling Chunking Als een oubollige Franse clown dribbelt Beno”t Gob heen en weer. In de voorstelling Chunking windt hij zich op als een speelgoedpop, rolt over de grond en vertelt het publiek hele verhalen. Dan verschijnt Tijen Lawton in een zwart doorschijnend circusjurkje. Op het lijfje is met fonkelende pailletten een gezicht geborduurd: de ogen op de plek van de borsten. Ze danst sierlijk en sensueel. Een derde danser, Julien Faure, is vooral de praalhans, de sexy verleider die met vrolijke folklorepassen en met zijn mooie torso de aandacht opeist. Nog twee wat minder uitgesproken personages (Louise Peterhoff en Maarten Seghers) maken deel uit van dit burleske komediantenclubje dat één voor één de piste vult. Zij tonen animale driften en bespringen elkaar als opgewonden kikkers. Ze laten zich ook weer zo temmen als paarden in een circusdressuur. De hoofdrol in Chunking, dat choreografe Grace Ellen Barkey bij de Belgische Needcompany maakte, is evenwel weggelegd voor het decor van Lot Lemm. Dat bestaat uit een woud van her en der opgestelde panelen die bekleed zijn met fleurige kleuren of bloemdessin. Op een witte ondergrond en tegen een achterwand vol kleuren bepaalt dit toneelbeeld de sfeer van bonte vrolijkheid. Dat is een fa?ade - zo blijkt uit het verloop - voor juist veel duisterder verlangens. Die zijn vooral seksueel en ook lichtelijk pervers getint. Een aan Jeroen Bosch' Tuin der Lusten ontleend beeld passeert de revue, waarbij innemen en afscheiden in een vloeiende beweging doorgaan. Een mimische copulatie-act brengt het beroemde neonplastiek van Bruce Nauman tot leven. Op dat moment is het licht gedempt en klinken ijle en onheilspellende strijkersklanken van Scelsi. In het slotdeel komen de spelers op als malle poppen, in geestige kostuums die Lemm eveneens ontwierp. Op experimentele grunge-muziek van Sonic Youth breken ze de boel af en dribbelen wat doelloos rond. Onderhoudend is Chunking best - hoewel de spanningsboog ook inzakt en het lopen met panelen overkomt als opvulsel. Maar het is niet zo diepzinnig als de maakster ons wil doen geloven - dat niet. Chunking is een stad in China. Daarnaast is het een psychologische term waarmee het fragmenteren van herinneringen wordt aangeduid. Geen van beide hebben met de voorstelling van doen. De bijgevoegde citaten (ontleend aan Houellebecq, Bataille en de dichter e.e. cummings) bieden een diepgang die ik in het spel niet kan ontwaren. Chunking is een speelse mix van danstheater, performance en beeldende kunst, waarbij de aantrekkelijke vormgeving beeldbepalend is. De combinatie van frivool hedonisme en decadent anarchisme lijkt verwant aan het werk van kunstenaars zoals Micha Klein en Joep van Lieshout: grappig en wrang tegelijkertijd. Dat wordt door de spelers in deze fantasierijke lusthof wel goed neergezet.