In oktober brengt het Brusselse Kaaitheater een lange reeks dans en performance. Die bevestigt de unieke plek van het huis als Europees trefpunt voor theaterexperiment van hoge kwaliteit. Dat bleek afgelopen week uit 'Chunking' van Grace Ellen Barkey met de Needcompany. Grace Ellen Barkey is lid van Jan Lauwers' Needcompany maar maakt al sinds 1992 ook eigen werk. Met 'Few Things' en '(And)' vond ze onmiskenbaar een eigen toon. In deze stukken vertrok ze van 'De Wonderbaarlijke Mandarijn' van Bartok en 'Turandot' van Puccini om uit te komen bij chaotische, haast kolderachtige dansspektakels met een grote dosis punkenergie. Barkey bedreef hier een tegendraadse archeologie: ze haalde de rauwe emotie boven die verborgen ligt achter het gepolijste oppervlak van deze bekende verhalen. Met vaak onthutsend directe beelden als resultaat. Ook 'Chunking' blinkt uit in ontregelende beelden, al haalde Barkey de mosterd deze keer niet bij de opera maar bij 'Quatuor ˆ cordes #3' van Giacinto Scelsi en 'Kill your idols' van punkband Sonic Youth. Beeldende kunst, en dan vooral het werk van de Amerikaanse kunstenaar Mike Kelley, is een andere bron. Het podiumbeeld van Lot Lemm en Barkey is bijvoorbeeld samengesteld uit grote kunststofpanelen, bekleed met behang van bedenkelijke smaak. Ze vormen een bewegend doolhof van industrieel vervaardigde troep. Net dat soort troep vormt ook de achtergrond voor Kellys provocerende werk dat de leugenachtigheid, perversies en gewelddadigheid van de Amerikaanse samenleving te kijk wil zetten. Een openlijker verwijzing naar Kelly zijn de grof gebreide kostuums waarin de vijf performers in het laatste deel van de voorstelling rondhossen. Ze lijken dan sprekend op de kinderpoppen van Kelly, die daarmee het zoetsappige sprookje van een gelukkige jeugd onderuit haalt. Kellys invloed blijkt ook uit de actie zelf. Bij aanvang lijkt het een geinig spektakel, een postmoderne 'Commedia dell'arte' vol absurde personages aangevoerd door Beno”t Gob. Toch krijgt die vrolijkheid snel een donker, ongemakkelijk randje. Barkey en Julien Faure bespringen elkaar als hondjes. Tijen Lawton biedt zichzelf aan in pikante lingerie, maar daarop is een droevig gezicht geborduurd. Maarten Seghers loopt rond als een koppotig wezen dat Tijen Lawton in haar kruis grijpt. Zo'n buitenissige beelden met expliciet seksuele ondertoon steken steeds meer de kop op. Als het programmaboekje naast Mike Kelly ook Jeroen Bosch als referentie noemt is dat dan ook niet overdreven. Wat je in deze voorstelling ongemakkelijk stemt is dat jofel circus en erotisch-pornografisch rariteitenkabinet naast elkaar schijnen te staan. De acteurs weten perfect hoe ze het publiek kunnen bespelen en amuseren, maar tegelijk 'vergeten' hun obsceniteiten te verbergen of aannemelijk te verpakken. Alsof ze hun (on-)lusten onwillekeurig tonen. Op het einde van het stuk gooien ze zelfs, verkleed als poppen, het decor aan stukken. Dat geeft de laatste 'komische' wending van het stuk een vreemde bijsmaak. De poppen komen samen poseren, als een rij poppen in een kinderkamer. Dat is een hoogst dubbelzinnig beeld. Je leest er natuurlijk kinderlijke onschuld in, maar door wat voorafging proef je ook bizarre verlangens. De titel van het stuk licht een tip van de sluier. 'Chunking' is een vakterm uit de psychologie die aangeeft dat mensen informatie opdelen in stukjes om ze te begrijpen en onthouden. Zo ziet de wereld er opgeruimd en bevattelijk uit. Dit stuk doet het omgekeerde: het gooit alles wat we denken en voelen op één hoop. Alsof je op een onbewaakt moment onder iemands schedeldak zou kijken. Dan blijkt het er daar vreemder aan toe te gaan dan we graag geloven.