In ,,Chunking'' laat Grace Ellen Barkey frivole overbodigheid kantelen in bizarre erotische beelden. Wie bij vrolijk bloemetjesbehang en levensgrote vazen denkt aan een harmonieuze binnenhuisinrichting en een dito gezinsleven, is vast nog niet naar Chunking gaan kijken. Deze surre‘le nachtmerrie van de choreografe Grace Ellen Barkey lijkt op het eerste gezicht puur decoratief. Zoals een taartschep. Ieder huishouden heeft er één, al weet niemand meer hoe dat is gekomen. (And), de vorige voorstelling van Barkey, schipperde tussen musical, beeldtheater en choreografie, en ook de nieuwste is erg beeldend en muzikaal. Sonic Youth schalt door de boxen. De personages zijn voor het laatste deel uitgedost in klungelig gebreide pakjes en maskers. Ze lijken op de plastic popjes van de beeldend kunstenaar Paul McCarthy, die in zijn animatiefilmpjes de meest groteske verhoudingen aangaan. Beklad met ketchup en choco transformeren zijn Barbies van schoonheidsmodellen naar perverse seksbeestjes. Ook in Chunking wordt er geneukt als de beesten, maar het blijft allemaal een stuk subtieler. De voorstelling vangt aan als een variŽtŽshow of een circuskomedie. Een acteur wringt zich in de gekste bochten, terwijl hij de voorstelling probeert voor te bereiden. Een meisje in een feestelijk negligŽ zingt een liedje in de micro. De andere personages kruipen over elkaar heen, als honden besnuffelen en bespringen ze elkaar, als groep vormen ze suggestieve seksketens. Het hele erotische vertoon is eerder kinderlijk dan realistisch. Het refereert eerder aan de g?nante situatiehumor van parende huisdieren, dan naar een 'volwassen' pornografie. Door de ongerichtheid van hun pogingen, wordt beetje bij beetje het hele decor ge‘rotiseerd. Het onschuldige bloemetjesbehang lijkt plots niet meer dan een bedrieglijke paravent. De enorme vazen worden uitstulpingen op het lichaam, openingen waar er geen horen te zijn. De mogelijkheden van de verbeelding breiden zich oneindig uit, tot je elke vaste grond onder je voeten verliest. Dat geldt trouwens ook hier en daar voor de voorstelling zelf. In het eerste deel kan je je vragen stellen bij de kwaliteit van het bewegingsmateriaal, de veelheid van de beelden of de noodzaak van de opgevoerde sketches. Soms lijkt het allemaal wel erg gratuit, en een tikje overbodig. Maar als de kleur van de voorstelling verdonkert, en de anekdotiek oplost in de horror van die onbepaalde, gebreide wezens, wint Chunking aan zeggingskracht. Vanonder die wollige geborgenheid kruipt een vage onrust de zaal in. Al het decoratieve ten spijt.