"Ik ben een koekje", zegt performer Julien Faure breed lachend tegen het publiek. "Dit is een tuin die u bezoekt. U bent hongerig en ziet mij: een koekje!" Publieksgeil laat deze malle circusdirecteur zijn broek zakken achter een van de vele bloemetjespanelen die van het decor een fleurig beweegbaar labyrint maken. De tuin die het Belgische gezelschap Needcompany in 'Chunking' ten tonele voert is onmiskenbaar Jeroen Bosch' tuin der lusten: een kakelbont universum van verborgen gedachten, opborrelende fantasie‘n en smeulende erotische verlangens. Performer Beno”t Gob scandeert onafgebroken als een doorgeslagen Charlie Chaplin in vet Frans zijn hersenspinsels. Danseres Tijen Lawton krioelt nonchalant tussen alle gekte van dit circus door, de glimmende straskralen op haar zwarte revuejurkje vormen een triest vrouwengezichtje. Samen met Maarten Seghers en Louise Peterhoff begeeft dit excentrieke ensemble zich van act naar act. Een sniffende Franse buldog die zich op een krols katje werpt. Vissen die zwemmen op het droge, dansend met bloemenvazen voor de geslachtsdelen. Opgaan in ŽŽn aanstekelijk copulerende mensenkluwen die door 'circusdirecteur' Faure ternauwernood kan worden ontward. 'Chunking' is een voorstelling op het snijvlak van dans, beeldende kunst en performance. Knap is het dat choreografe Grace Ellen Barkey ons heel organisch van dwingende gekte naar een onontkoombaar soort van somberte leidt. Ge•nspireerd door het begrip 'chunking' uit de psychologie - wat zoveel betekent als het construeren van 'brokjes' herinneringen uit het (onder)bewustzijn - deconstrueert Barkey de eerder geschetste vrolijke absurditeit gaandeweg in de meer duistere 'chunks' die sluimerend ons besef bepalen. Na de bizarre vrolijkheid die de sfeer van deel 1 bepaalt, sleept het tweede deel van de voorstelling zich van de ene naar de andere zwarte ontmoeting tussen de uitgeraasde personages. Danseres Peterhoff wordt met krampachtig gespreide armen en benen getild, danser Seghers beweegt zich doelloos louter op handen en voeten en wordt door een medeperformer grimmig uit de sc?ne getrokken. Ook hier een massale vrijpartij. Maar de personages zijn zich met hun geabstraheerde paringsbewegingen en hun holle blikken nauwelijks bewust van waar zij mee bezig zijn. Barkey heeft voor ogen gehad dat de som van beide in intensiteit zo verschillende delen uiteindelijk resulteert in een vacuŸm van niets. In het derde en laatste deel van 'Chunking' wordt de vrijgekomen ruimte totaal tegendraads ingevuld. Op de piepende en schurende klanken van de avant-gardistische postpunkband Sonic Youth breken de performers in krankzinnige Jeff Koonsachtige dierkostuums letterlijk en figuurlijk hun eigen entourage af. Een gigantische muis smijt de bloemetjespanelen op een hoop en klapt daarop enthousiast in haar handjes. Een droeve hond staat er met hangende oortjes bij te kijken, terwijl een grotesk schaap een sexy dansje waagt. Zo eindigt een fris weerbarstige voorstelling in een anarchistische punkpolonaise met 'campy' weerhaakjes. Bijzonder verkwikkend.