Ik heb genoten van het decor dat zich verplaatste zoals het leven van de danser, huiskamerornament versus het primaire, soms instinctieve in de mens - als het ware de mens zonder laagje vernis de sluikse humor gebrand in de personages die het publiek de schijn hooghouden van geluk taferelen gedanst net zoals in een zichzelf overlappende collage een puppet die zachtjes de panelenÉ (het decor) deconstrueert net zoals Sonic Youth hun idols 'kilden' om ten volle een eigen weg te besnaren de Sonic Youth wereld van Mike Kelley, Paul McCarthy en Raymond Pettibon die beweegt en ter plekke trappelt als een stoet stuntelend wandelend vanuit de diepste droom de droom van deconstructie, van ontwrichting en eeuwige verplaatsing de stomende beat van het ongeregelde en het ontregelde recht vanuit de buik naar de strot van de toeschouwer een voorstelling die er staat maar ergens anders beweegt als een song die terug-boomerangt vanuit haar eigenste feedback een terug naar de essentie laat zich niet ringeloren in woorden al staan ze verweesd in de schaduw van de ervaring en wat dat ook voor eenieder particulier moge betekenen.