De première van “Caligula” in het Kasino van het Weense Burgtheater was een compleet succes. Het publiek bejubelde de briljante Cornelius Obonya als Romeinse tiran. Nu eens geëxalteerd, dan weer ingehouden laat Obonya zich twee uur lang gaan als ondoorzichtige heerser, die zijn vertrouwelingen (die reeds mokken en hun eigen plannen smeden) voortdurend een stap vooruit is en voor geen wreedheid terugdeinst. Familieleden worden vermoord, de door regisseur Jan Lauwers aan het stuk toegevoegde Octavia (Anneke Bonnema) wordt middels een opgezet paard verkracht, en zijn eigen gelaat tot godheid verheven. Caligula neemt geen genoegen met halve maatregelen: “Tegensprekers en tegenstellingen worden uitgeroeid.” Maar tegelijkertijd valt hij steeds meer ten prooi aan de innerlijke verscheurdheid van de machthebber, die nooit tevreden zal zijn. De grenzeloze krankzinnigheid van zijn plannen is tevens een parabel op de dictaturen, oorlogsgruwelen, en politieke corruptie van onze eigen tijd. Per slot is “regeren stelen, het gaat er alleen om, hoe.” Dat men de enscenering van Lauwers toch niet als alleen maar beklemmend ervaart, is zowel aan de excellente acteerprestaties van het gehele ensemble te danken – naast Obonya zij met name Maria Happel als blindelings vertrouwende Caesonia genoemd– als aan de grote visuele en muzikale charme. Het door Nicolas Field ontwikkelde en bespeelde “Shimmering Beast” is wellicht het meest indrukwekkende voorbeeld hiervan. Steeds weer schiet het stuk door naar het absurde – nu eens wordt er gezongen met druiventrossen op het hoofd, en roept Happel als hogepriesteres met discoflair op tot de eredienst, en het volgende moment spuit het bloed in het rond en wrijft men zijn schoenen er mee in.