“Ik wil de hemel met de zee vermengen”, schreeuwt Caligula en paradeert hoogmoedig langs een pronkvol gedekte feestdis. Na de dood van zijn zuster Drusilla, die tevens zijn geliefde was, heeft de keizer het idee opgevat grenzenloze vrijheid te bereiken door bestaande normen om te draaien, en met totale willekeur te folteren, te verkrachten en te moorden. De logica moet hem daarbij de weg wijzen. Hij wil de wereld herscheppen en zijn tijdgenoten het geschenk van de gelijkheid geven, en gaat daarbij onophoudelijk zijn eigen vernietiging tegemoet. De senatoren, die hij steeds verder drijft en tot bloedens toe tergt, zijn bepaald niet ingenomen met Caligula’s radicaliteit. Caligula in een gouden kostuum Cornelius Obonya voert als krankzinnige Caligula een grandioze show op. In zijn gouden kostuum en op zwarte gympen is hij briljant als machtbeluste en knettergekke Romeinse keizer; hij schreeuwt, fluistert, rolt met zijn ogen, veegt met één beweging de feestelijk gedekte dis leeg en wurgt, in woede ontbrand, zijn senatoren. Onderwijl wil hij dat Helicon (Hermann Scheidleder), een vrijgelaten slaaf, voor hem de maan van de hemel haalt. Maar Obonya beheerst ook de zachtere registers, wanneer de menselijke kant van Caligula even te voorschijn komt en hij door twijfels geplaagd wordt. De keizer wordt terzijde gestaan door Caesonia, alias Maria Happel. Verblind door liefde en gehoorzaamheid voert zij Caligula’s bevelen uit en steunt hem in zijn absurde onderneming. Als een slang kronkelt zij door het gebeuren, probeert te vlijen en te overleven. De rol van Octavia daarentegen is dubieus: Anneke Bonnema kleedt zich gedurende de eerste helft van het stuk voortdurend om, filmt zichzelf met een kleine handcamera, en trippelt verder zinloos om de feestdis heen. Na door een reusachtig opgezet paard verkracht te zijn, mag ze tenminste melodramatisch sterven. Jan Lauwers, sinds 2009 als Artist-in-Residence gast aan het Weense Burgtheater verbonden, heeft samen met de sound-artiest Nicolas Field uit Albert Camus’ Caligula een waar feest voor de zinnen gedestilleerd. De handeling wordt decent door een akoestische achtergrond begeleid. Een klankinstallatie, bestaand uit gouden bekkens, verleent de enscenering op de juiste momenten extra spanning en dramatiek. Op het eind dineren de senatoren aan de feestdis en doen zich tegoed aan Wiener schnitzels. Wanneer Caligula zich bij hen voegt, verlaten zij één voor één de zaal. Wat er overblijft is een arme, eenzame man, die geheel alleen aan de lege tafel van zijn leven zit.