Te gek! Voor The Porcelain Project bezaait Grace Ellen Barkey het podium met stukken in porselein. Zelfs kostuums zijn van porselein. Een tafel met torens vaatwerk opent het stuk: ze davert en de scherven vallen naar beneden. Net dan betreden Julien Faure en Tijen Lawton het podium. Eerst dansen ze alleen en behoedzaam. Dat verandert als Lawton onder een rek met porseleinen kopjes danst. Faure bespeelt de draadjes waar de kopjes aan opgehangen zijn alsof ze marionetten waren. Zo bespeelt hij ook Lawton. Later worden de contacten directer, zoals in het komische, maar ook erotische duet tussen Faure en Taka Shamoto. Zij komt op in een enorme hoepelrok. Plots zweeft ze omhoog en belandt op een minitheater. Dat ze zweeft is te danken aan Faure: als onzichtbare poppenspeler stuurt hij haar vanonder haar rokken. Hij lokt haar blikken van verrukking of ontzetting uit als ghost in the machine. Het stuk eindigt met een nog explicietere erotiek in het duet van Lawton en Misha Downey, beiden voorzien van een blonde pruik en enorme seksuele prothesen in porselein. Zelfs zij blijven in al hun doortastendheid voorzichtig: porselein blijft breekbaar… Barkey put zich in dit werk uit in beeldende vondsten. De grillige dans staat voor de eindeloze mogelijkheden van de verbeelding. Als in een trip hangen de beelden associatief aan elkaar. Dat is niet altijd leuk; soms proef je angst en ontreddering. Toch ontwaar je een rode draad. Onmiskenbaar verbeelden Benoît Gob en zijn theatrale alter ego Maarten Seghers een koninklijke gek. Gob en Seghers lopen rond met een zotskap waar je ook een kroon in kunt zien. Het stuk is geïnspireerd door ontoerekeningsvatbare King George, maar om de historische details gaat het niet. Wel om een voorstelling van wat zich in het hoofd van een gekke koning afspeelt. Vandaar het porselein. Ooit symbool van macht en rijkdom spreken de scherven, scherp als glas, ook over pijn en ontreddering. Voorstelling van de week