BRUSSEL – In 'The Porcelain Project' voert Grace Ellen Barkey een hoop pertinente onzin ten tonele. En ze komt er nog mee weg ook. Eerlijk is eerlijk, het is een gave die Grace Ellen Barkey altijd al bezat. En ze weet hoe ze die moet gebruiken om tot kleurrijke voorstellingen te komen, die het vooral van hun beeldenpracht en hun verbeeldingskracht moeten hebben. Zo wist haar vorige productie Chunking in het beste geval de zinnen te prikkelen. Maar tegelijk was de grens tussen groteske erotiek en platte anekdotiek net zo dun als het bloemetjesbehang op scène. The Porcelain Project daarentegen danst con brio op het slappe koord tussen vorm en inhoud. Onzin vermenigvuldigd met onzin staat hier gelijk aan een veelzeggend resultaat. Honderden stukken servies bungelen aan koordjes. Het speelvlak is afgezoomd met hobbelige vazen. Er hangt decadentie in de lucht. Dit is de perfecte setting voor een geflipt koningsdrama waar de frivoliteit van af druipt. We hinkelen in ijltempo van de ene bonte maskerade naar de andere. Die maskerades worden opgeluisterd door pompeuze strijkers en dito reidansjes en duetten. De glorieuze romantische balletten van weleer verbleken bij deze enscenering. De sprookjesachtige kijkdoos die Barkey voor ons opent, schreeuwt opgeklopte kitsch, maar fluistert ons op hetzelfde moment een duistere allegorie over macht, lust en verlangen in. Zelfs na een stevige portie pretpillen had Shakespeare dit nog niet bij elkaar kunnen fantaseren. De hofhouding, uitgerust met hoepelrok of bollend broekje, beweegt zich lyrisch en poëtisch. Hoewel het aanvankelijk allemaal erg gracieus en vanzelfsprekend oogt, is de manipulatieve kracht van het porselein dat hen omgeeft, bijzonder groot. De scenografie dicteert de choreografie en de figuurtjes die haar uitvoeren. Al die lichtvoetigheid en transparantie, het is maar schone schijn. Een schijn die langzaam afbrokkelt en de dans afstompt. De koning die ertussen loopt, ondergaat hetzelfde proces van aftakeling. In zijn speeches transformeert grootheidswaanzin in nietszeggende gekkigheid. Wat The Porcelain Project zo subliem maakt, is de integratie en de totale beheersing van alle elementen die nodig zijn om de voorstelling van de grond te krijgen. Muziek, scènebeeld en performers smelten organisch samen tot een energieke totaalervaring die je tot in je vezels raakt. Ook is The Porcelain Project een moeilijke oefening om de gevoelige snaar te raken die ergens verborgen ligt tussen het meer voor de hand liggende: vettige humor, bloedeloze seksualiteit en te dik aangezette ironie. Barkey weet echter de juiste graad van subtiliteit te vinden, zonder het heerlijke over the top-gevoel geweld aan te doen. Een maf sprookje dat je zonder moeite meelokt naar een inktzwart exces: het zag er zelden zo geloofwaardig uit.