Er zijn dansers. Die zijn acteurs. Ze kauwen smakkend op het statement: ‘I am the King with one leg on the ground, my other leg is floating towards the planet earth.’ Een meeslepend uur later ramt een ballerina, Tijen Lawton, haar verticale spagaat hoog gestrekt in de lucht gevolgd door een diepe plof op de grond. Een te gekke prestatie. Zij wijst daarbij met haar vrije vinger naar haar fragiele kunstwerk, een porseleinen compositie. En meteen heeft elkeen in het publiek het aanvankelijke statement weer beet. Zij is koningin in de wereld van slanke dansers die porseleinen neuzen dragen, slank als de porseleinen ledematen bij Benoît Gob, de taalkauwer. Uiterst voorzichtig danst de buitengewoon elegante Misha Downey zuiver stoutmoedige variaties, hij zorgt ervoor dat het porselein tussen de benen niet breekt. De witte fallus vervangt tegelijkertijd Viagra en een condoom. Maar slechts een keer klingelen en kapot. Porselein is als ballet. ‘Duurzaam’ breekbaar. De Belgische porseleinkunstenares Lot Lemm creëerde samen met de choreografe van Needcompany Grace Ellen Barkey in het Brusselse Kaaitheater deze rinkelende wereld. Links een tafel met opeengestapelde kopjes die regelmatig door een kleine, maar aanslepende beving wordt geteisterd. Rechts een constructie met vazen, die pirouettes maken telkens de zes op het podium dansen. Vooraan zoomt een slagorde van witte schaakfiguren als een strak korps het podium af. Dit podium is als een droom – over een ballet dat geen olifant kan overleven. Porselein overal. Het belichaamt een smetteloos begeren, maar stoffer en blik moeten onmiddellijk worden bovengehaald van zodra de dans wat te vurig wordt. Barkey laat haar sneeuwwitte ballet rinkelen op de bruisende muziek van Thomas Adès ‘Asyia, Opus 17’. Balletmuziek die met stoute, melancholische vioolklanken niet terugschrikt voor oerwoudgetrommel en olifantengetrompetter. Zo toont Barkey haar ensemble als kikkers, als vogels, als allerhande porseleinen snuisterijen: ‘My Kingdom is legs and dancing / My Kingdom is birds and singing’. Tijen Lawton breekt haar installatie in duizend stukken. In slow motion valt ze op de grond. Elke pees, elke spier, elke stuiptrekking wordt rinkelend in afzonderlijke delen ontbonden. Twee hengelaars vissen met lokaas zo groot als een antitankmijn naar hun vernietigde lichamen. Achteraan, en alweer even accuraat, zet zij haar gebroken poppenkastapparaat terug in werking. Een archeologisch geknutsel: pees na pees, spier na spier. En wat verrijst is veel sierlijker dan een marionet. Dat is haar overwinning - en die van Barkey – op de poppenkast van het ballet. Een meesterwerk.