Chinese opera bezweert chaos in wasserette **** This Door Is Too Small (for a Bear), zo heet het nieuwste stuk van Grace Ellen Barkey en Lot Lemm. Met in de hoofdrol: een kleurrijke, wollen beer. Benoît Gob, de tot leven gewekte knuffel, probeert orde te scheppen, maar dat zit hem niet mee. Tot de Chinese opera redding brengt. In het begin van This Door Is Too Small weet je niet waar je het hebt. Op het podium staat een batterij wasmachines, net als in een wasserette. Alleen: ze zijn van schuimrubber, en dus zo licht als een veertje. De zes performers hossen ermee rond. Elders staan droogrekken, een strijkplank en een doos waspoeder. Als de beer aan de slag wil, krijgen alle spullen een eigen willetje. De wasmachine spuwt de vuile was weer uit en gaat op stap. De doos waspoeder en de strijkplank huppelen pesterig op en neer wanneer de beer ze wil vastpakken. Andere performers experimenteren met buizen. Kun je een waterslang aansluiten op iemands kruis? Kun je de buis van een droogkast aan je buik koppelen? Zoals in een Disneyfilm het theeservies kan praten, zo spreekt hier ook de strijkplank. "Beer, waarom run jij een wasserette?" Waarop de beer antwoordt: "Ik heb het graag netjes." Vraagt de strijkplank: "Ben jij dan niet meer gevaarlijk?" Waarop de beer: "Nee, ik ben eerder van het productieve type." Ondertussen breekt achter de rug van de beer de hel los. Ook andere performers verschijnen nu in gebreide dierenpakjes. Net als in Chunking, een eerder stuk van Barkey, is dat een vette knipoog naar Mike Kelleys parodie op het sprookje van de onschuldige kindertijd. Het podium wordt ontruimd. Tijd voor andere spelletjes. Een rondje publiek verleiden, bijvoorbeeld. Yumiko Funaya staart de toeschouwers minutenlang ernstig aan en geilt ze dan op met een sensueel dansje. Tijdens een stukje Zwanenmeer schept Julien Faure er als een exhibitionistische prins plezier in om zijn genitaliën nu eens te onthullen en dan weer te verbergen met een muts of drie hoge hoeden. Sung-Im Her propt haar kostuum vol doeken tot ze eruitziet als een dikke pad. Maarten Seghers, Benoît Gob en Misha Downey dissen absurde verhalen op over een muis en een beer. De gebeurtenissen houden even weinig steek als een wilde droom. Toch komt op het einde alles weer samen. Een enorm, Chineesachtig kamerscherm licht op. Twee schermen schuiven heen en weer over het podium. Zo ontstaan mysterieuze ruimtes, waarin de performers duetten dansen. Die zijn soms teder, soms brutaal. Alle chaos lijkt plots vergeten, vooral wanneer ze allemaal breed glimlachend een oosters variétéballet brengen. Ze lijken het toonbeeld van geluk. Maar na al wat voorafging, weet je wel beter. Nog vanavond in het Kaaitheater, Brussel. Later volgt een tournee in heel Vlaanderen. n In This Door Is Too Small komen wasmachines tot leven en experimenteren performers met buizen en waterslangen.