Needcompany laat zich helemaal gaan in een alom spetterende voorstelling. Needcompany heeft een internationale reputatie opgebouwd met Jan Lauwers' trilogie (‘De kamer van Isabella’, enz.) en de olijke bende acteurs, zangers en dansers die ze vertolkte. Die zijn allemaal terug te vinden in de nieuwe voorstelling van Grace Ellen Barkey, Jan Lauwers' levensgezellin. In ‘This door is too small (for a bear)’, dat vorige donderdag in première ging in het Kaaitheater, zien we de Luikenaar Benoît Gob terug, ontzettend grappig als een bijzonder levensechte beer, de slungelachtige muzikant Maarten Seghers, van wie we niet wisten dat hij zo goed kon dansen, en ook Julien Faure (Isabella's ‘woestijnprins’). Ze zijn terug met hun vitaliteit en hun talent om verschillende genres door elkaar te klutsen. In deze voorstelling speelt beeldend kunstenares Lott Lemm een doorslaggevende rol. Het concept van het stuk draagt trouwens de stempel ‘Lemm&Barkey’, kenmerkend voor een temperamentvol mengsel van beeldende kunst en dans. Dit is een voorstelling die alle kanten uit spat, doldwaas, boordevol beelden en verwijzingen, surrealistische en popartelementen, poëtisch en absurd. Om dat te illustreren, overlopen we een paar scènes die de toeschouwer een verfrissende, fantasierijke avond bezorgen. Het begin speelt zich af in een wassalon uitgerust met wasmachines, een strijkplank, wasmanden, droogrekken en zo meer. Dit decor wordt door gekte bevangen: de dansers wurmen zich in wasmachines en gaan in wasmanden zitten om ze te laten bewegen. De strijkplank (verbonden met onzichtbare draden) geeft een vitusdans ten beste of begint te praten als in een film van Walt Disney. Waterslangen komen te voorschijn, het ritme wordt gejaagder, de min of meer verdoken seksuele toespelingen worden talrijker. Het is allemaal tegelijk trashy en kinderlijk, met personages verkleed als beer, konijn of muis, van boven tot onder gehuld in felgekleurde gebreide kostuums. Voor de liefhebbers van hedendaagse kunst verwijzen we hier naar Mike Kelley en Paul McCarthy. De rest van de voorstelling is totaal anders, behalve wat de lichtvoetige waanzin betreft: jonge danseressen die al te synchroon hun bewegingen uitvoeren, doen denken aan de waterballetten uit het Hollywood van de jaren '40; de mannen dansen een hilarisch ‘Zwanenmeer’ terwijl Julien Faure met grote sprongen ronddartelt, spiernaakt maar met een Magritte-bolhoed in de hand om te verbergen ‘wat niet mag worden gezien’. Even later lijken de drie makkers een ‘film noir’ van Tim Burton te draaien over de ontmoeting tussen een beer en een muis. Plots weerklinkt een vraag: “Do you feel alive?”, en de danseres roept: “I am alive”. Dat is het voornaamste. De ‘show’ eindigt in exotische pracht: grote opengewerkte houten jaloezieën getooid met figuren als Javaanse poppen of Chinese kamerschermen verdelen het toneel. De dansers verbergen zich ertussen met grootse anachronistische gebaren, als waren ze verdwaald midden in een Aziatische jungle vervuld van dierengeluiden (de muziek is van Rombout Willems). Bij het buitenkomen is men wat verward, maar ook vrolijk om dat allegaartje dat drijft op de energie van het gezelschap en de bijzondere schoonheid van de scenografie. Er blijft nog één avond over om zich stoutmoedig in deze psychedelische wereld te storten.