BERESTERK
Melanie Suchy - Kulturuniversum (20 mei 2010)

20.5.2010, Frankfurt, Künstlerhaus Mousonturm: Grace Ellen Barkey & Needcompany "This door is too small (for a bear)". Er is maar een deur. Die is nergens goed voor. Er gaat nooit iemand doorheen, en zeker geen beer. De kleine poort zit in de decoratieve achterwand van het toneel, een filigraan wonderwerk van Lot Lemm. Dit figuurzaagwerk komt pas laat tot zijn recht, als het woeste, en dan allengs minder woeste stuk een moment van duisternis bereikt, en licht het wandpatroon met al zijn verstrengelingen accentueert. Verder vooraan ontvouwen zich twee andere wandsegmenten. Ze hangen aan rails, klappen open en dicht en happen zelfs naar een van de spelers. Als men langdurig naar de silhouetten kijkt worden dieren zichtbaar, vogels met geopende snavels, een vlinder, hondachtige wezens. Daarachter omarmen zich dan dansende mensenpaartjes, ergens heel paradijselijk. Ook de beer duikt na lange tijd weer op, vriendelijk begroet door de dansers; iedereen is ontzettend vrolijk. Dit dier is met hand gebreid. Van top tot teen in een kakelbont kostuum gehuld. Het waggelt als een peuter die net heeft leren lopen. Aan het begin van "This door is too small (for a bear)" betreedt het een behekste waskelder. Neonlicht flakkert, de strijkplank klapt uit zichzelf open en spreekt, de waspoederdoos vliegt eerst weg voor de beer en slaat hem dan op zijn kop. De wasmachines lopen. Ze lopen op twee benen, alle dingen beginnen te bewegen, ze draaien niet alleen in het rond maar zoeken relaties, direct contact. Een kleiner brijwerkdier steekt zijn lange snuit in een patrijspoortopening en beweegt extatisch heen en weer. Een slurfje zoekt toenadering tot de achterkant van een wasmachine. Voor alle poppen, machines en wit gemaskerde mensen gaat het onverholen om sex. Versieren, omarmen, erin en eruit, van voren, van achteren. De chaos heeft dus een systeem, zij het een absurd systeem. De dingen verdwijnen en er komt zoiets als een mens te voorschijn, schaars gekleed, in een zesvoudige, fysiek verschillende uitgave; en hij is niet goed snik. De een grijpt voortduren aan zijn broek, de ander vertelt een mop zonder pointe over een man met een brood op zijn hoofd, weer een ander (vrouwelijk) staat star te midden van al die deining en werpt Lolita-blikken om zich heen; een ander kondigt een strip-tease aan ("I want to go for the real thing") en danst even later inderdaad naakt, waarbij hij meestal de hoge hoed van een tovenaar voor zijn real thing houdt. Ze zijn luidruchtig. En bovendien dansen zij vaak, om welke reden dan ook: in die zinontberende, swingende, roterende, losjes zich uitwijdende Barkey-stijl. Tussen elegant, sjofel en hopeloos krom. De muziek van Rombout Willems maakt nu eens gebruik van harmonische gitaarakkoorden, ronkt dan weer als rock; diep gebrom en geratel doet aan de wereld der machines denken. In deze vertekende lichamelijkheid, die gepaard gaat met een geatrofieerd verstand en met vervagende grenzen tussen de soorten, ligt een zeer actuele waarheid, clever en over het algemeen pakkend geënsceneerd. Grace Ellen Barkey, een medeoprichtster van de Needcompany, werd in Duitsland pas echt bekend nadat zij in 2005 met "Chunking" het permanent nomadische choreografeerde, en in 2007 in "The Porcelain Project" mensachtige wezens in een plaatjesboekwereld van duizend breekbare objecten losliet. "This door" zet krassere middelen in. Meer beerachtige.

Needcompany
Ensemble weNEEDmoreCOMPANY Invisible Time Contact
 
producties
Jan Lauwers Grace Ellen Barkey Maarten Seghers performing arts beeldende kunst Film
 
speeldata
Kalender
 
Publicaties
Boeken Muziek Film
 
Nieuwsbrief
Aanmelden Archief
NEEDCOMPANY  |  info@needcompany.org  |  Privacy  |  Pro area
Deze website gebruikt cookies. Door verder te gaan op de site ga je akkoord met onze cookie policy.