“De kunst der vermakelijkheid” van Jan Lauwers is een grappige en cynische beschouwing over het einde van het theater. Een gekke voorstelling, een beetje geschift, maar die over de machtsgreep van het vermaak op de kunst vertelt. De "Needcompany" van Jan Lauwers en Grace Ellen Barkey viert haar 25-jarige bestaan. Ze heeft de Europose scène een niet te evenaren mengeling van theater, dans, zang, performance en plastische kunsten gebracht. Voor het Franstalige publiek was de grote revelatie van dit talent de triomf van “De kamer van Isabella” in Avignon en op alle andere plaatsen. Om deze gebeurtenis te vieren, heeft het gezelschap in het Burgtheater in Wenen, waar zij in residentie is, “De kunst der vermakelijkheid” gecreëerd. De voorstelling werd net in het Kaaitheater in België opgevoerd. Een ambitieuze opvoering, maar misleidend en slordig. We ontmoeten er de vrolijke bende weer, levenslustig als altijd (Viviane De Muynck, Benoît Gob, Grace Ellen Barkey, Julien Faure en de anderen), die rond de buitengewone acteur Dirk Roofthooft verzameld werd. Ze zijn zoals altijd: gek en creatief, maar deze keer heeft Jan Lauwers die elementen uit de voorstelling weggelaten, waarvan hij vroeger goed gebruik maakte: er zijn geen liederen, het “Stabat Mater” van Pergolese is de enige muziek, er is weinig dans. Alles wordt rond een grappige maar vlijmscherpe uitspraak gecentraliseerd, namelijk over onze op spektakel beluste maatschappij en de moeilijkheden die het theater en de acteur ondervinden om er nog hun kunst aan de man te brengen. Een soort testament van Jan Lauwers. De scène is een televisiestudio waar er een “reality show” met een bekende kok (een concept dat erg in trek is) live uitgezonden wordt. Hierin bereidt de kok het lievelingsgerecht voor een bekende acteur (Dirk Roofthooft) die live voor miljoenen tv-kijkers zelfmoord gaat plegen. De show kan beginnen, onder leiding van Viviane De Muynck en met de hulp van dokter Joy, een treffende naam voor een arts om te helpen bij zelfdoding. In de show loopt er hier en daar eens iets mis: de deelnemers blijven met de voeten achter de kabels haken, vallen van de treden, storten te pletter in de kookpotten. Een knappe blondine in lange jurk filmt live heel dichtbij de lichamen, tot aan het filmen van de binnenkant van de mond toe, symbool van de alomtegenwoordige obsceniteit van Youtube en van de filmpjes op gsm. Maar wat maakt het uit dat de dingen een verkeerde wending nemen, “the show must go on”, de kletspraatjes moeten vol gemaakt worden en Viviane De Muynck doet hiervoor haar best. Er moet met leegte gevuld worden om de kijker voor zijn beeldbuis te houden. Dirk Roofthooft evoceert zijn carrière, spreekt over theater, seks, het leven, haalt vele herinneringen op. Hij wordt pathetisch wanneer hij zijn lievelingsgedicht van Garcia Lorca wil voordragen, maar zich zelfs de plek niet meer herinnert, waar hij zijn spiekbriefje heeft gestoken. Wanneer een acteur zijn geheugen verliest, rest er hem niets meer. De dood waart er rond. En het einde van Dirk Roofthooft, live op televisie, is wel degelijk de moord op het theater door de kunst van de lichte en lege vermakelijkheid van de televisie. Zal Roofthooft beter slagen in zijn zelfmoord dan in het einde van zijn carrière? Kan men echt op de scène sterven? Neemt het theater daar wraak? Deze voorstelling, die heen en weer slingert tussen spot, show en de kritiek erop, kan de liefhebbers van Jan Lauwers uit het veld slaan. Zonder de troost van de liederen kan de kitsch in dit stuk verwarrend zijn. Maar, er zit in deze waanzinnige “Kunst der vermakelijkheid” een ontroerende profetische droefgeestigheid.