De veelzijdige en niet vast te pinnen Jan Lauwers duikt opnieuw op in het Teatre Lliure met een stuk dat afwijkt van zijn vertrouwde trilogieën opgebouwd rond kwesties die de auteur verontrusten en alarmeren. Toch bevat deze voorstelling van Jan Lauwers met zijn onvermijdelijke groep Needcompany alle ingrediënten waarmee Lauwers zijn naam heeft gemaakt op de internationale scène. Hij vat de voorstelling nog steeds op als een werk in wording, een vertoonde oefening waarbij de onmiddellijke actie belangrijker is dan het resultaat. Zijn werk is volledig toegewijd aan de grote verscheidenheid aan scenische talen en blijft verder een versmelting van dans, theater en videokunst. De scenische figuren van Lauwers houden op personages te zijn om de acteurs te worden die ze zijn, op zoek naar het bevreemdende resultaat dat ze zelf creëerden, om uiteindelijk terug te belanden bij de toestand van personages in een theatrale fictie. Hoe dan ook, Lauwers heeft het drama achter zich gelaten om het domein van de zwarte komedie te betreden. Men zou ook kunnen spreken van een groteske tragikomedie, maar het medium waarin het plaatsvindt is ongebruikelijk voor dit genre. “De kunst der vermakelijkheid” speelt zich af op een televisieset, in het midden van een realityshow waaraan mensen deelnemen om een einde te maken aan hun leven. In een onderdeel van het televisieprogramma maakt een bekende Franse chef het laatste maal klaar voor de suïcidant. De gastvrouw van het programma is Liliane Van Muynck/Viviane De Muynck, een oudere actrice op de rand van het verval. De gast die we volgen in het programma is Saul J. Waner/ Dirk Roofthooft, een acteur die zijn geheugen aan het verliezen is en daarom besluit een einde aan zijn leven te maken in het programma. Door zijn laatste act te vieren met het publiek wil Waner betekenis geven aan zijn leven. Op de set wordt hij bijgestaan door zijn minnares en partner Gena/Grace Ellen Barkey, naast de dokter die hem een dodelijke cocktail zal injecteren. Zo te zien valt er niet echt te lachen met deze show maar van bij het begin wordt de toeschouwer meegesleurd in een wereld van scenische parodie, van gladde en gruwelijke grappen, bedenkelijke grollen, uitweidingen en absurde situaties die de voorstelling veranderen in een sarcastische uitbeelding van deze televisieformat. Maar achter de ironie waarmee Lauwers reality-tv behandelt zit meer: hij belicht ook de ultieme drijfveren van de artiest. De personages onderhouden zich over het vak van de acteur, over politiek, over seks en ook over kunst, bepaalde personages gaan compleet de mist in terwijl ze verteerd worden door de media… Als er al een stilte valt, dient die snel opgevuld te worden met geluid. Jan Lauwers en zijn buitengewone Needcompany creëren een emotieloze absurditeit die nauwelijks ontroert maar die bij de toeschouwer wel raak aankomt, als een slag of een slagroomtaart in het gezicht.