Centraal in deze hommage aan Felix Lauwers, overleden in 2001, staat de levensenergie in haar meest diverse uitdrukkingsvormen. Felix Lauwers was de vader van Jan Lauwers, de directeur van het Brusselse toneelgezelschap Needcompany en tevens auteur, regisseur, set designer en acteur van deze voorstelling. Die vader blijft trouwens aanwezig middels de verzameling van tientallen kunstwerken uit Afrika en het Midden-Oosten die op voetstukken staan of op grote foto’s staan afgebeeld, en die het decor van de voorstelling uitmaken. Als je kijkt naar Jan Lauwers, naar de sterke Viviane De Muynck, die de rol van Isabella vertolkt, en naar de acht andere veelzijdige performers die de voorstelling mee gestalte geven, krijg je de indruk dat elk van die mensen op ieder moment de geest van deze voorstelling in zich draagt. De sfeer van deze barokke polonaise doet denken aan een kermis, waarbij iedereen zomaar zijn nummertje komt opvoeren, maar in werkelijkheid is wat we hier zien een zalig ingewikkelde en ongelooflijk strakke regie. In de openingssc?ne richt Jan Lauwers zich rechtstreeks tot het publiek om de context te schetsen, om uit te leggen hoe belangrijk de kunstwerken die zijn vader op zijn verre reizen verzamelde voor hem als kind waren, en welke plaats ze in zijn kinderleven innamen. In één moeite door draagt hij De kamer van Isabella op aan zijn vader. Het stuk schetst het verhaal van een vrouw, jaar na jaar, vanaf 1910. Isabella is nu 94 en woont op een kamer waarin de kunstwerken die Lauwers’ vader verzamelde opeengestapeld staan. Ze is blind, maar “dankzij een kleine camera, verborgen in de hoek van haar bril, ziet ze alles”, legt de auteur uit, er onmiddellijk aan toevoegend dat “deze camera uiteraard niet bestaat” en dat we ze ons dus “zullen moeten inbeelden”. Meteen is de toon gezet: verbeelding en speelsheid voeren het hoge woord in de vertelling van het verhaal van Isabella, een vrijgevochten vrouw, helder en jong van geest, die het midden van het podium beheerst terwijl rondom haar in een soort perpetuum mobile haar linker en rechter hersenhelften zowat overkoken: we zien een woestijnprins die als haar vermoedelijke vader wordt aanzien, één van haar vroegere minnaars en haar huidige piepjonge vriendje, dat toevallig ook haar kleinzoon is, haar stiefvader, haar moeder, en ook de “erogene zone” van Isabella, allemaal gestalte gegeven door de performers, die even goed kunnen zingen en dansen als ze acteren en musiceren. In deze witte kamer waar tijden en plaatsen door elkaar lopen, wonen al deze personages met haar samen en gaan ze met haar in gesprek. Waar de blik ook valt op het podium, altijd zie je wel iets onverwachts gebeuren. Alles wel beschouwd is het de hele twintigste eeuw waarop Jan Lauwers archeologisch terugblikt, met een heldere ironie en zonder verbittering. Als elke overgang naar een volgend jaar niet gepaard ging met een pistoolschot waar je van verschiet, zou je haast gaan denken dat dit niet een eeuw van lawaai, tumult en bloedige oorlogen was. De kamer van Isabella is vanavond nog te zien. Laat alles vallen om deze grappige, briljante, pittige en onvergelijkbare voorstelling te gaan bekijken.