De Vlamingen durven
Marie-Christine Vernay - LIBERATION (12 juli 2004)

Dat de Belgische danswereld totaal geen complexen heeft en bijzonder inventief is, wordt in Avignon en Marseille eens te meer bevestigd. Als een programmamaker de traditionele kloof tussen dans en theater wil overbruggen, dan doet hij doorgaans een beroep op Belgen, en wel op Vlamingen. Sinds de jaren '70, toen Jan Fabre het pad effende, zijn ze immers gewend geraakt aan de overschakeling tussen verschillende stijlen, performers zowel als regisseurs en choreografen, maar ook videasten, auteurs en plastische kunstenaars. Voor het merendeel komen ze uit de wereld van de schone kunsten en ze hebben zich nooit schatplichtig gevoeld aan eender welk choreografisch erfgoed, in tegenstelling tot hun Franse tegenhangers. Ondanks het feit dat de Vlamingen zeer productief zijn, zijn ze toch weinig aanwezig op pure dansfestivals. In Avignon voeren ze echter de boventoon. We moeten onze toevlucht zoeken in De kamer van Isabella van Jan Lauwers, een sage die met de Eerste Wereldoorlog begint en die tot in het heden wordt doorgetrokken. Ook in die voorstelling gaat het om een collectie en om nalatenschap. Op het podium worden etnologische voorwerpen uitgestald. Ze maken heel veel duidelijk over de kolonisatie en over de archeologische plundering. Lauwers is explosief. In haar museumkamer vertelt de blinde en alleenwonende 90-jarige Isabella haar levensverhaal. Als in een cinematografische flashback duiken de personages uit het verleden terug op. Net als in televisiefeuilletons van de allerpoverste kwaliteit krijgen we een familie-epos voorgeschoteld, van de vader, die zogezegd een woestijnprins was, tot de kleinzoon, die smoorverliefd wordt op zijn grootmoeder. De afstand die wordt geschapen, brengt het publiek aan het lachen. Men kan geen ergere nachtmerrie bedenken: een genetisch bepaalde waanzin die door iedereen opnieuw tot het middelpunt van de nalatenschap wordt gemaakt. Hoe zal Lauwers, die overduidelijk ook aangetrokken is door Isabella, zich uit deze hachelijke situatie redden? Gekleed in een wit pak is hij al niet veel gezonder van geest dan de gekke minnaar, de incestueuze kleinzoon, de dronken adoptievader, de geruïneerde moeder'.

Tussen de kleine pooier en de dandyachtige ontdekkingsreiziger schittert Lauwers niet. Hij blijft op het podium in een hoekje staan als een ontgoochelde dirigent. Jan Lauwers kiest hier voor Gabriel Garcia Marquez als gids om het verhaal naar de toeschouwers over te brengen. En dat werkt, want Isabella opent zeer grootmoedig de deur van haar kamer voor ons. Net als de acteurs redden we ons uit de situatie door collectief gezang. De kamer van Isabella is een explosief stuk, zonder moraal, een aubade, een liefdeslied aan het adres van een vrouw die de verschrikkelijkste dingen heeft meegemaakt '“ alles passeert de revue: de wereldoorlogen, de concentratiekampen, Hiroshima, de hongersnood in Afrika, het Vlaams Blok'.

Isabella verdient een dergelijk eerbetoon, net als de actrice die gestalte aan haar geeft, de prettig gestoorde en geniale Viviane De Muynck. Naar het voorbeeld van de meest idiote scenario's die tot tranen toe bewegen, biedt ze, berooid als ze is, de collectie te koop aan. Of veeleer die van Jan Lauwers, want in werkelijkheid gaat het om de nalatenschap van zijn vader.

Needcompany
Ensemble weNEEDmoreCOMPANY Invisible Time Contact
 
producties
Jan Lauwers Grace Ellen Barkey Maarten Seghers performing arts beeldende kunst Film
 
speeldata
Kalender
 
Publicaties
Boeken Muziek Film
 
Nieuwsbrief
Aanmelden Archief
NEEDCOMPANY  |  info@needcompany.org  |  Privacy  |  Pro area
Deze website gebruikt cookies. Door verder te gaan op de site ga je akkoord met onze cookie policy.