Jan Lauwers is de regisseur van een dansvoorstelling, 'De kamer van Isabella', waarvoor hij zijn inspiratie uit het overlijden van zijn vader heeft gehaald. Een 90-jarige, blind geworden vrouw probeert het geheim van haar geboorte te doorgronden Deze voorstelling laat u niet los, ook niet nadat ze beëindigd is. Ze blijft u als een witte schaduw op straat en doorheen de nacht achtervolgen. We hebben het over 'De kamer van Isabella' van Jan Lauwers, die opent en eindigt met een lied: 'We just go on', een lied dat u niet gauw zult vergeten, omdat degenen die het voor u hebben gezongen dit met de glimlach hebben gedaan, om zo een noodzakelijke lichtheid te verlenen aan wat na het absolute einde komt, na de dood. De dood is die van de vader van Jan Lauwers, die de aanleiding heeft gevormd tot 'De kamer van Isabella'. Dat kwam Jan Lauwers u simpelweg en zonder omwegen vertellen toen hij, gekleed in een wit pak, op het witte podium stapte. 'Mijn vader is twee jaar geleden gestorven', zei hij. Hij was chirurg en verzamelde etnologische en archeologische voorwerpen. In het huis waar ons gezin woonde, waren er tot 5.000 voorwerpen aanwezig, veelal uit Afrika. Als kind is Jan Lauwers temidden van die voorwerpen opgegroeid. Hij vond het normaal dat hij in een bed moest slapen waaronder doodskisten en sarcofagen lagen. 'Sinds mijn vader overleden is, stoort me dat', zegt hij. Hij heeft er dan maar een verhaal over geschreven. Een verhaal waarin de voorwerpen uit een droom die definitief voorbij is zich in de kamer van een levende persoon bevinden, en die heet Isabella. Die vrouw zou zo uit een sprookje kunnen komen. Haar kamer bergt een geheim, dat van haar geboorte. Dat geheim wordt ons verteld op het ogenblik dat Isabella 90 jaar oud is. Ze heeft de 20ste eeuw doorkruist, van de oorlog van 1914-'18 tot op vandaag. Nu is zij blind en neemt ze deel aan een experiment waarbij beelden in haar hersenen kunnen worden geprojecteerd. Haar hersenen staan op scène, uitgebeeld door twee vrouwen die de rechter- en de linkerhelft van de hersenen voorstellen. Ze staan rondom Isabella, net als alle anderen die een rol hebben gespeeld in haar leven. En ze spreken, ze zingen, ze dansen op het witte podium, wit als de herinnering, wit als een uitgewiste leugen. Op de tafels, die ook wit zijn, liggen en staan er voorwerpen uit de collectie van de vader van Jan Lauwers. Jan Lauwers blijft aan de kant staan. Soms mengt hij zich onder de anderen, die leven, daar. Voor hem en samen met hem. Het is de geschiedenis van een vrouw, die tegelijk ook de geschiedenis van een verzoening is. Isabella is opgegroeid in een vuurtoren, op een eiland, samen met Anna en Arthur, die constant zat rondwaggelde en haar vertelde dat haar vader een woestijnprins was. Anna is jong gestorven en bij haar begrafenis droegen de eilandbewoners haar lichaam op handen, hoog boven het hoofd, in een krankzinnige beweging, een poging om de golven te breken. EEN PASSIE VOOR HET LEVEN Dan vertrok Arthur en bij zijn vertrek gaf hij aan Isabella de sleutel van een kamer in Parijs. In die kamer stonden voorwerpen die de woestijnprijs daar had achtergelaten. Isabella heeft tussen die voorwerpen geleefd. Ze is antropologe geworden. Op een dag dook Arthur weer op. Hij gaf Isabella een brief die ze pas na zijn dood mocht openen. De brief van het geheim van haar geboorte. Zo is Isabella het te weten gekomen. Maar hoewel het had gekund, heeft dat haar passie voor het leven niet aangetast, 'een passie van een waanzinnige, bijna ondraaglijke schoonheid' zoals wordt gezegd. En het is die stoet van geliefden, van minnaars en van doden die verbonden zijn met de levenden, dat gekke en heel bewust aanvaarde verlangen om er geen einde aan te maken toen het einde van de geschiedenis werd ingeluid met Hiroshima, dat ongekunstelde genieten dat wij op scène zien en dat door de acteurs, dansers en zangers van het gezelschap van Jan Lauwers tot uitdrukking wordt gebracht. Met al die mensen rondom een schitterende Isabella, Viviane de Muynck, voelen wij - zoals slechts zelden het geval is - de adem van het leven, wanneer lichamen en stemmen zich verenigen, de dood overstijgen en gewoon glimlachend zeggen: 'We just go on, go on, go on'.