"De blinde dichter", geregisseerd door Jan Lauwers, is waarschijnlijk de meest opmerkelijke creatie van deze editie van FIBA.

De blinde dichter is een integrale esthetische ervaring die het podium en zijn conventies overstijgt. Het schouwspel is waarschijnlijk het meest opmerkelijke van X FIBA. De creatie van Belg Jan Lauwers en Needcompany draait rond verschillende bewegingen. Het centrale element bestaat uit zeven "portretten" van de leden van het toneelgezelschap, die elkaar opvolgen gedurende twee en een half uur.

Op het podium, zeven nationaliteiten en evenveel lichamen in een biografische immersie die niet alleen berust op de stamboom van elk hoofdpersonage, maar ook op de weerslag van deze verhalen op de identiteit. Praten over zijn herkomst komt neer op het oproepen van de menselijke conditie in haar gewelddadige essentie. En het theater is het toneel gevormd door het geweld op zich in opoffering sinds het ontstaan ervan. Wat is het anders dan een voorstelling na voorstelling opgeofferde performer/acteur/vertolker in een ritueel dat dateert van meer dan duizend jaar geleden en nog steeds voortduurt?

De verhalen van de zeven biografieën van De blinde dichter maken een sterke indruk op de toeschouwer en laten hem niet meer los. Zo vertelt in het begin van de voorstelling Grace Ellen Barkey, choreograaf en oprichter van Needcompany, over haar reis uit Indonesië tot haar huwelijk met Jan Lauwers in België. Ze praat over het Lynch syndroom waaraan ze lijdt en dat haar aan kanker bindt door genetische aanleg. Dit tragische aspect van haar afstamming grenst aan andere zones van het werk waarin humor ruim bedeeld wordt.

Jan Lauwers heeft een schouwspel gecreëerd dat bestaat uit botsingen tussen dans, theater, muziek en visuele kunsten. Needcompany werd opgericht in 1986 en is een theatergezelschap maar ook een waardige rockband. De muzikanten die hebben plaatsgenomen in de orkestbak van de Martín Coronado zaal zijn de protagonisten van het gezelschap die, nadat ze hun instrumenten achterlaten, om beurten hun verhaal vertellen.

Een gemeenschappelijk element komt naar voren in verschillende portretten: de figuur van de Syrische dichter Abu al 'ala al Ma'arri (973-1058), wiens bijnaam de titel van de voorstelling is. Er is geen sprake van antropologische excentriciteit. Tijdens zijn leven plaatste Al Ma'arri (973-1058) vraagtekens bij zowel de mohammedaanse als christelijke geloofsopvatting. Hij geloofde in transcendentie van de mens, negeerde de conditionering van zijn tijd. In deze crisistijd van het Europese multiculturalisme zet dit werk het concept neer van een breuk, niet in de politiek correcte zin van integratie, maar door een stap terug te zetten: door het probleem aan te pakken dat erin bestaat de gruwel van zijn herkomst te aanvaarden en ze proberen over te brengen.