Anna Sophia Bonnema en Hans Petter Dahl zingen het publiek toe vanuit hun alter ego’s Ricky en Ronny. Met hun naïeve vertrouwen in de maakbaarheid van het individuele geluk, terwijl in de buitenwereld de oorlogsmachinerie volop doordraait representeren deze twee zingende figuren een eigentijds levensgevoel. Het is de mindset van de nieuwe middenklasse wier horizon bepaald wordt door wat er zich binnenshuis afspeelt. Ze menen dat ze recht hebben op alles, en als het leven anders loopt dan ze hadden gedacht, wordt dat gezien als een onrechtvaardigheid, die niet geaccepteerd kan worden. Liever vluchten ze in een fantasiewereld, waar alles nog mogelijk is. De glamour van de verbeelding wordt tot in het extreme in stand gehouden.

In wat Ricky en Ronny verkondigen is geen ruimte voor een intellectuele distantie. Omdat ze over alles zingen wat direct in hen opkomt, leven ze totaal in het moment en maken ze van hun hart geen moordkuil. Maar deze ongecensureerde muzikale uitingen luchten niet op. Integendeel, hoe meer ze zingen des te meer ze de realiteit uit het oog verliezen en zich vast draaien in de woelingen van hun verstoorde hart & geest. Uiteindelijk scheren ze vervaarlijk langs de rand van de eigen waanzin, wat het wederzijds onbegrip nog verder vergroot. Maar er is geen weg terug, ze zingen zichzelf de wereld van het exces binnen. De wens wordt de vader en moeder van de verbeelding. Een adoptiekind ontstaat vanuit sneeuw en zaad, en mensen die van gebouwen springen transformeren in menselijke sneeuw.

Met The Ballad of Ricky and Ronny – a Pop Opera vervolgen Anna Sophia Bonnema en Hans Petter Dahl hun zoektocht naar de ideale combinatie tussen een theatervoorstelling en een concert. Dit keer ontwikkelen ze een wel heel extreme vorm, door de glamour van een psychologische kinky soap te verdiepen tot een psychedelisch concert met lyrische uitbarstingen.

Robert Steijn