Met Songs Of Disconnection zoekt Maarten Seghers naar betekenis vanuit ‘onverstaanbaarheid’:

“Het abstract klinkend libretto aan de basis van Songs of Disconnection oscilleert tussen betrokkenheid en onverschilligheid en onderzoekt welke intensiteit deze clash kan uitlokken. Het libretto wordt tragisch in haar onverstaanbaarheid, een centrale notie in mijn werk: communicatie wordt pas helder wanneer ze mislukt.

Deze nieuwe liederen zijn een verwarde uitbarsting, omdat alles ‘zou kunnen zijn’ en niets ‘is’; ze zijn een uitbundige uitlating die ontspringt uit een opgewonden verbeelding over onbereikbare plaatsen en onbegrijpelijke tijden; ze zijn een generator die het absurde idee uitbroedt dat ‘samen’ heet.”

Aya Suzuki, Simon Lenski, George van Dam en Michael Schmid zijn, naast virtuoos in begrip en uitvoering van muzikale schriftuur, ook autonome kunstenaars die - in hun eigen werk, elk op hun manier - muziek fundamenteel in vraag stellen om bij klank en muziek als fysieke materie uit te komen. Seghers’ drijfveer is om niet enkel hun vak, maar ook zichzelf en hun lichaam tot materie te herleiden. Dit is waar een hedendaags muziekensemble en een perfomance-collectief zoals Needcompany van elkaar verschillen én waar ze elkaar kruisen. De eerste vertrekt van de logica van het performatieve om tot muziek te komen, de andere vertrekt van de logica van het muzikale om tot performance te komen.


Sinds ‘WHAT DO YOU MEAN WHAT DO YOU MEAN AND OTHER PLEASANTRIES’ (2014) laat Seghers ‘het orkest’ consequent opdraven als protagonist in zijn performances. Eerst als frontman met zijn denkbeeldige begeleidingsband. Later, in ‘O or The Challenge Of This Particular Show Was To Have Words Ending In O’ (2016), zowel als hedendaags basdrumensemble, als loeiende kudde koeien en gemuilkorfd gregoriaans koor, daarna als omver gevallen rockband in ‘Concert by a Band Facing the Wrong Way’ (2018) en nu als dwalend kamerorkest in Songs of Disconnection. In al deze werken wordt het orkest – en dus de ‘entertainer’ – een haast archeologisch opgegraven artefact.

Mike Lynch: “Deze dialectiek van contrasterende klanken, ritmes en tonen is een terugkerend thema tijdens de hele performance en kenmerkt een van Maartens’ artistieke overtuigingen: communicatie wordt alleen duidelijk als die mislukt. Dit stuk is een experiment waarbij de grenzen van vocale, muzikale en performatieve betrokkenheid worden opgezocht.”