Needcompany brengt vier solo's in "No comment" "No Comment", heet de nieuwe voorstelling van Jan Lauwers en Needcompany. Eigenlijk zijn het vier voorstellingen. Vier solo's, voor evenveel vrouwen, stuk voor stuk performers die al een hele tijd bij Lauwers' gezelschap zijn betrokken. "No Comment" is vier keer anders. Maar tegelijk ook vier keer onmiskenbaar volbloed Lauwers. De voorstelling begint met een monoloog die geschreven werd door Josse De Pauw en opgevoerd door Grace Ellen Barkey. "De teedrinkster" is een tekst voor een Balinese danseres. Die danseres heeft Lauwers al verschillende keren opgevoerd. Dat gebeurde voor het eerst in "Caligula", een productie die gemaakt werd naar aanleiding van Documenta X in 1997. Ook in "Images of affection", Lauwers vorige productie, dook Barkey op als dat prototypische staaltje exotisme. In "De teedrinkster" wordt ze opgevoerd in een overweldigend decor. Ze zit op een kist die door de lucht heen zweeft, op en neer, en die begeleid word door wel honderd lampen. Die branden eerst zachtjes en dan kijk je naar een sterrenhemel. Aan het einde van "De teedrinkster" branden ze net heel erg hard en kijken ze naar jou. Keihard en onontwijkbaar. Je zou "No Comment" kunnen bespreken aan de hand van de belichting alleen. Na de barok in "De teedrinkster" is er de soberder maar daarom niet minder pakkende belichting in "Salomé" de solo van Carlotta Sagna, geschreven door de Amerikaanse schrijver Charles L. Mee. Helemaal vooraan op de scène vertelt ze haar verhaal, gehuld in een jurk die net zo groen is als de flikkerende - stotterende? - achtergrond waarvoor ze staat. Veel soberder, zoals gezegd, maar het beeld is er niet minder pakkend op. Nog soberder wordt het overigens schijnbaar in "No Comment", de danssolo voor Tijen Lawton. Zij palmt een egaal wit belichtte scène in. Helemaal. In de messcherpe, snelle en omvattende danstaal die haar eigen is. Als je naar Viviane De Muyncks performance "Ulrike" kijkt, vraag je jezelf af hoe deze eenvoud eigenlijk te rijmen valt met de overdaad die in "De teedrinkster" nog zo bepalend was. De Muynck heeft niet meer dan een volgspot nodig. Lawton palmde de scène in, De Muynck doet hetzelfde met het publiek. Face to face brengt ze haar tekst, geschreven door Lauwers zelf en gebaseerd op het leven van Ulrike Meinhof. "Waarom kan ik niet gewoon de beelden registreren," vraagt ze zich af. "Waarom dien ik altijd oorzaak en gevolg te onderzoeken?". Net dezelfde vraag spookt door je hoofd als je door Lauwers' oeuvre zelf loopt. De rode draden door zijn werk zijn niet te tellen. Niet alleen omdat ze talrijk zijn, bovenal omdat ze zich telkens in een andere combinatie voordoen. Thema's als dood, liefde, geweld en erotiek komen onophoudelijk terug. Hetzelfde geldt voor de performers, voor de beelden, de aandacht voor muziek en geluid. Theaterwetenschapper en dramaturg Erwins Jans spreekt in een tekst naar aanleiding van "No Comment" over een netwerk. Dat woord lijkt wat vaag te zijn, maar het is tegelijk ook heel erg juist. Een gediversifieerd netwerk van thema's, beelden, talen waarachter toch heel duidelijk één kunstenaar schuilgaat. "No Comment" is alvast een absolute must voor zij die zich geroepen voelen zich in dat netwerk te verliezen.