Met Needlapb laten Jan Lauwers en de leden van zijn gezelschap Needcompany het publiek gewillig een blik werpen in de pruttelende kookpotten van de interne artistieke keuken. En die bleken goedgevuld te zijn. Needlapb? De need van Needcompany, lab van laboratorium, dat hadden we allemaal snel begrepen. Maar waar komt die lap vandaan? Gebeten als we zijn, gingen we op zoek naar het antwoord op die prangende vraag. En dat antwoord was verbijsterend eenvoudig. Want 'lap' komt gewoon van 'geef er een lap op'. Met die uitspraak is meteen ook de atmosfeer van de avond geschetst: het moest los zijn, gezellig overkomen, het ijs dat spelers en kijkers normaal van elkaar scheidt moest gebroken worden. En dat lukte. In dit project staat het gezelschap centraal. Dat wordt duidelijk gemaakt doordat alle deelnemers aan het begin van de avond poseren als op een familieportret. Dat het gezelschap anderzijds niet zomaar één blok is, werd in wat volgde meer dan duidelijk gemaakt. In Needlapb krijgt iedereen de ruimte om zijn of haar ding te tonen. Lauwers zelf stelde zich veeleer op de achtergrond op. Hij tokkelde wat op een gitaar, verwelkomde het publiek, deelde mee de cocktails rond ter gelegenheid van het vijftienjarige bestaan van het gezelschap, prevelde een onverwacht "merci voor te komen" tegen een verbaasde toeschouwer en kondigde de nummertjes aan. Die nummertjes waren behoorlijk divers en ze refereerden aan een rist verschillende disciplines. Van Lauwers eigen koude, harde kortfilm C-Song, waarin twee vaders hun kinderen met elkaar laten vechten tot één van hen blijft liggen, tot een liedje waarin acteur-muzikant Hans-Petter Dahl zich afvraagt wat er zou gebeuren als acteurs en publiek eens van plaats zouden wisselen. Van The Unauthorized Portrait, de geestige trailer van een filmportret van Lauwers door Nico Leunen, tot een live uitgevoerd video-experiment van het collectief United-C. En dan vergeten we nog de teksten van Anneke Bonnema, onder meer door haarzelf gebracht met een lofi-versie van Sinéad O' Connors 'Nothing compares 2 U' op de achtergrond. Een van de absolute hoogtepunten van de fragmentarisch opgevatte avond, ten slotte, was ongetwijfeld de tekstlezing van Vivianne De Muynck. Zij ging aan de slag met een tekst die de Amerikaanse schrijver Charles Mee eigenlijk op het lijf van Needcompany-actrice en -danseres Carlotta Sagna heeft geschreven, naar aanleiding van de volgende grote zaalproductie No Comment. Daarin zullen vier actrices die belangrijk zijn geweest in de geschiedenis van het gezelschap een monoloog opvoeren, die door vier auteurs speciaal voor hen geschreven wordt. De Muynck bewees met glans dat een sterke actrice niet meer nodig heeft dan een goede tekst en een publiek om te beklijven. Met minstens evenveel glans bewees Needcompany dat de formule van het toonmoment lang niet ijdel hoeft te zijn.