De Belgische Needcompany met haar “Needlapb” in Mousonturm in Frankfurt De acteurs van het Burgtheater zijn niet naar Frankfurt gekomen. “Te duur”, zegt Jan Lauwers kort, “dus doen we het zelf.” Hoe interessant het ook geweest zou zijn om de postuum verschenen tekst van John Cassavetes “Begin the Beguine” in het Duits en met een topbezetting te kunnen zien, de première in Wenen is pas in maart. Het feest daarentegen was nu al in Frankfurt. Lauwers, die momenteel in het Burgtheater in Wenen “artist in residence” is, moest weliswaar zijn neus erg diep in het gehavende tekstboekje steken om de woorden niet kwijt geraken. Maar hoe hij en Benoît Gob de twee levensmoeë kerels Morris en Gito zo voor de vuist weg spelen, hoe ze zich in een appartement opsluiten, hoe ze een soort “La Grande Bouffe” met gekochte seks spelen en hoe ze over de liefde, het leven en het zwartgallige filosoferen, dat is van een heel eigen klasse. Om maar te zwijgen van het Needcompany-ensemble dat meespeelt: niet alleen in de gedaante van de twee escortdames, maar ook als clowns, barkeepers, muzikanten op de achtergrond, in steeds weer wisselende rollen, en dat voor goed twee uur lang. Er werd voor een beperkt aantal toeschouwers een medley van onvoltooide werkproeven opgevoerd: door de aankondiging dat er slechts een beperkt aantal plaatsen waren, waren zo goed als alle zitjes uitverkocht. Uiteindelijk is de Belgische Needcompany, een internationale topper onder de performance-groepen, met een ervaring die de grenzen van de verschillende kunstvormen overschrijdt. Sinds 1989, toen Jan Lauwers zijn eerste stuk in het Theater am Turm toonde, zijn ze een vaste waarde in de theaterscene van Frankfurt. Zelden was het publiek zo verdeeld. Het ensemble speelt in wisselende samenstellingen; apart, samen of met andere kunstenaars, en heeft voor Mousonturm, dat dit seizoen zijn vijfentwintigjarige bestaan viert, voor twee avonden “Needlapb XX” als een soort verjaardagsgeschenk meegebracht. Naast het werk van Lauwers voor het Burgtheater is er ook filmmateriaal uit China van Benoît Gob: wat er op Chinese markten aan verse vis aangeboden wordt, zal misschien niet elke toeschouwer willen eten – uit het nog trillende vlees ontstaat er echter door loops een grappige slapstickdans, die eerst walging, maar dan medelijden met het schepsel oproept. De partner van Lauwers Grace Ellen Barkey, de diva en de aanvoerster van Needcompany, toonde een klein fragment uit “Grace for Graz” terwijl ze aan een kristalluchter hing. Geschminkt als een clown en gehuld in een traditioneel Indonesisch danskostuum - inclusief de met kunstbloemen versierde tiara - was ze de blikvanger van de show. Precies het tegenovergestelde van deze glamour toonde Maarten Seghers wiens verward dada-lied met een zelf in elkaar gestoken versterker het hilarische hoogtepunt van de avond werd. Hoe hij van het vergeten paswoord tot mierikswortel komt, terwijl hij zichzelf met handen en voeten op de houten klankkast met een hels kabaal begeleidt, het heeft een eigen, buitengewoon vermakelijke charme. En als er dan met een litanie die tot aan de pijngrens reikt, afscheid van de wereld genomen wordt, die we in de richting van het universum moeten verlaten, dan geldt dat misschien, maar in nog onaffe vorm, als een vooruitblik op alle voor dit jaar geplande projecten van Needcompany. In zijn inleiding, waarin Lauwers aangeeft dat het publiek die avond een reeks mislukkingen zal te zien krijgen, vergezeld van statistieken over de precaire toestand van zelfstandige kunstenaars in Europa, gebruikt hij deze geenszins als de verontschuldiging die eigenlijk al te vaak gebruikt wordt als er iets niet lukt wanneer de middelen, ook de artistieke, ontoereikend zijn. Met dezelfde precisie als waarmee het ensemble tijdens de pauze de cocktails mengde, gaat het ook artistiek te werk – en het is daarom dat dit werk zelfs na 25 jaar nog altijd zo verfrissend is.