Na “De kamer van Isabella”, de cultvoorstelling van het festival in 2004, presenteert Jan Lauwers “Needlapb 10” in het Cloître des Célestins Avignon had er zeker nood aan: een gedeeld moment. “Welkom dames en heren, verwelkomt de tijdelijke heer des huizes, de Vlaming Jan Lauwers, het publiek aan het begin van de avond. Dit is geen voorstelling. We gaan eerder een mentale ruimte creëren: jullie gaan een beetje voor ons werken.” Niet echt een voorstelling dus, binnen de oude muren van het Cloître des Célestins, maar een “Needlapb”, met andere woorden een werk in opbouw, een creatielab waaraan de toeschouwer wordt gevraagd deel te nemen. Na De kamer van Isabella, de cultvoorstelling van het festival in 2004, krijgen we opnieuw hetzelfde gezelschap van acteurs-dansers-musici, nog steeds even knap en magnetisch. Ook de ongelooflijke Viviane De Muynck, Lauwers’ lievelingsactrice, is van de partij. Ze staat hier in voor het mengen van de cocktails die in de loop van de avond aan de toeschouwers worden aangeboden. We vinden ook Lauwers’ veelkoppige kunst terug, zonder uniek zwaartepunt, een mengeling van tekst, dans, muziek en beelden, met een uitzonderlijk talent voor het vermenigvuldigen en het kruisen van de uitgangspunten. Het eerste fragment waarover de toeschouwer mocht nadenken was een reeks “antropologische portretten rond geweld”. Een vrouw kan haar buren niet langer uitstaan. Een man heeft een andere man doodgestoken en weet niet meer wat er gebeurd is. Een vrouw “probeert normaal te zijn” en haar familie te zien. Een man legt uit waarom hij de mensen niet meer wil helpen. Verhaaltjes à la Raymond Carver, zo reëel, zo banaal dat ze wonderlijk worden. Een sadistische en zelfvernietigende drang. Zoals altijd bij Lauwers staan de vraag over de angst voor de medemens en haar veelvuldige verschijningsvormen centraal. DE ARTIEST EN DE KREEFT Daarna volgt een lange monoloog “voor een weemoedige artiest”, gebracht door Viviane De Muynck die met haar mannenkleren en haar valse baard op Jean-Paul Roussillon lijkt. Haar présence is verbluffend. De tekst begint zo: “Ik ben een beetje origineel, een beetje vreemd zo u wil. Een beetje onbegrepen, en zelfs onbegrijpelijk…” Na de cocktails volgt een complexe en vrij waanzinnige scène, Het verhaal van de kreeft. Hier komen de verschillende types en niveaus van vertelling aan bod, onder andere het televisieverhaal, het psychologische relaas en het naturalistische relaas. De vrouwen, in lange zwarte hoepeljurken in 19de-eeuwse Russische stijl, en de mannen, die in het wit gekleed gaan, acteren op die typische Jan Lauwers-manier, tegelijk afstandelijk en ongelooflijk concreet, en halen daarbij de romantische clichés onderuit. Er komt ook nog een film die opnieuw, met een onstellende kracht, aansluit bij de beginvraag over geweld. Alsof de artiesten van Needcompany ons het materiaal aanbieden om zelf de voorstelling te maken. Dit is vooral voor echte fans, al krijgen anderen hier een unieke kans om de zonderlinge fabriek van de Vlaamse theatermaker te ontdekken.