Paddenstoelen zullen waarschijnlijk de wereld nog beheersen wanneer de mensheid door de Apocalyps is weggerukt. In MUSH-ROOM choreografeert Grace Ellen Barkey op geniale wijze de rebellie van de paddenstoelen. Wat er ook gebeuren mag, zij zullen altijd blijven bestaan. Beschavingen kunnen ten onder gaan, een Apocalyps kan de hele mensheid in de vernietiging brengen, maar de paddenstoelen en hun tienduizendtallen sporen zullen zich dan nog wel ergens in een hoekje van deze wereld bevinden. ‘We are mushrooms’, zo luidt de strijdkreet van de fungi. En de allereerste plek waar zij hun onuitroeibare aanwezigheid manifesteren is het theater. Paddenstoelen schieten hier niet uit de grond; in een fantastische setting van scenografe Lot Lemm bengelen ze als gigantische papieren paddenstoelen ondersteboven aan touwen – als een baken, dat bij elke ademstoot van de mens, wordt aangevuld met haar sporen. De wereld staat altijd al op zijn kop in de dansvoorstellingen van Grace Ellen Barkey. Als medeoprichtster van het Belgische gezelschap Needcompany wordt deze uit Indonesië afkomstige danseres vaak beschouwd als de etherische gevoelsverschijning in de duistere, bizarre verhalen van Jan Lauwers. Onlangs verscheen ze als vrouwelijk icoon van de pijn in Lauwers’ op de Ruhrtriennale opgevoerde voorstelling over racistische discriminatie en kindermisbruik in een dorp. Barkeys eigen stukken zijn anders, niet zo pijnlijk en kritisch. Zij is wereldbeschouwelijk, duidelijk een late hippiemeid voor wie de ware rebellie in een leuke hysterie ligt – met de anarchie van seks, drugs en, in deze voorsteling, avant-gardemuziek uit de jaren 1970. De band The Residents heeft de muziek voor Barkeys nieuwe stuk gecomponeerd. Een mythische cultgroep die reeds decennialang als de ‘Thomas Pynchon’ van de pop geldt. Niemand weet hoe zij eruitzien, op alle concerten treden zij verkleed op, het liefst met een oogbalmasker voor het gezicht. Een van deze maskerades zou ook de inspiratiebron voor het stuk MUSH-ROOM kunnen zijn: ongeveer 40 jaar geleden persifleerden zij de Beatles – de bekendste ‘champignonkopjes’ ter wereld. Begeleid door een kosmisch citaten-sound van The Residents voeren de dansers op Grace Ellen Barkeys podium een soort dwergenopstand. Zij dragen vreemde witte hoofddeksels, achteraan puntmutsen, vooraan een combinatie van een verband rond het hoofd en een masker van een bankrover. Zij zijn half-zwaargewonden, half-misdadigers. De paddenstoel – een merkwaardige underdog. Grace Ellen Barkey heeft voor haar hommage aan de bos- en wereldbezetters een reeks originele choreografieën ontworpen. Een van de performers is wellicht een yoga-goeroe, want hij slaat zijn ledematen zo kunstzinnig in de knoop dat men niet meer weet wat boven en onder is bij dit eencellige wezen. De fantastische danseres Sung-Im Her ontrolt zich als supererotische sexy spore met ontblote boezem in een slangachtige cocon. Gedreven door de voortplantingsdrift rammen anderen op elkaar los en botsen ze met virtuoos geënsceneerde logheid op elkaar – onstuitbare copulatiemaniakken die niet weten waar wat hoort. En ondertussen wordt ook het publiek aangesproken. Potsierlijke nonsens, waarin de paddenstoelen verlangen naar de Magic Mushroom of waarin ze de mensen met patserige bewegingen aanklagen als paddenstoeleneters en hen eraan herinneren dat er in elke hoek van het menselijk lichaam fungi woekeren. Veel op deze avond wil niets anders zijn dan louter nonsens, maar die is steeds geniaal geënsceneerd. In elke revolutie huist het irrationele, bij elke opstand dreigt anarchie, overmoed en overdrijving. Ook daarover gaat het in Grace Ellen Barkeys excentrieke performance over een paddenstoeleninvasie. Maar haar rebellie verspreidt geen boosheid. Enkel de horror van de onoverwinnelijke hilariteit.