Grace Ellen Barkey verlegt de grenzen van haar eigen podiumwaanzin. Misschien dacht je dat Grace Ellen Barkey van de Needcompany met This door is too small (for a bear) het toppunt van podiumgekte bereikt had. Haar MUSH-ROOM verlegt de grenzen van de collectieve waanzin echter nog verder. MUSH-ROOM opent als een sprookje: de spelers storten zich uitgelaten op rare dingen op het podium. Het blijken reusachtige papieren vouwwerkjes die openplooien tot grote paddenstoelen. Met primitieve katrollen gaan ze de lucht in waar de spelers ze met touwen vrolijk laten dansen terwijl de rook vrolijk rondspuit. Een gouden paddenstoel kondigt later de apotheose aan. Een plot kent dit stuk nauwelijks, eerder een stramien à la True blood. De wereldunie der paddenstoelen (weer eens iets anders dan vampieren) zoekt erkenning door de mens bij monde van woordvoerder Maarten Seghers. De spelers zijn voor de gelegenheid onherkenbaar vermomd. Nog meer dan in Chunking , The Porcelain project of This door… reduceren bizarre maskers van wit katoen hun menselijke expressie tot vreemde smoelen. Zijn de bedoelingen van de paddenstoelen echter wel zuiver? Dat lijkt twijfelachtig als ze zich in een TV-show hondsbrutaal gedragen tegenover gastheer Julien Faure. Die roeit dan ook preventief alle paddenstoelen uit door ze op te eten. Dat loopt fataal af: hij wordt zelf paddenstoel. Tussendoor duiken er monsterachtige witte wormen op (of zijn het zeemeerminnen? – dat doet Sung-Im Her je even vermoeden). Er gebeuren ook de vreemdste dingen met platen beschilderd als boomringen. Tomeloze inzet Het ‘verhaal’ hotst en botst verder, met rare stiltes of bizarre overgangen. Het is de muziek van de Residents die het stuk drijvend houdt met een film- of operascore die vrolijk rotzooit met de geschiedenis van die genres. Soms lijken de spelers zich zelf af te vragen hoe het verder moet met dit verhaal, dat alle (of geen enkele) kant op lijkt te kunnen gaan. Je ziet wel wat maatschappijkritische motieven zoals de angst voor het vreemde of de mediatisering van conflicten. Maar even goed zie je vooral een surrealistisch droombeelden onder invloed van allucinogene paddenstoelen. Geen enkele verklaring houdt echter helemaal steek. Het stuk zelf saboteert dat ook uiterst grondig. Eén ‘motief’ staat hier echter wel als een huis: dat een groep performers aan tomeloze, niets ontziende inzet genoeg heeft om de wildste verbeelding werkelijkheid te doen worden. MUSH-ROOM lijkt zo treffend op het aloude commedia dell’arte. Vaste typetjes als Pantalone of Pierrot Lunaire en dito verhalen beperkten de spelers daarin op een extreme manier, net zoals de kostuums of het knotsgekke verhaal in dit stuk. Maar net daarom bleek de vorm uiterst geschikt om een enorme (ook politieke) energie los te weken bij spelers en publiek. Omdat er niets te weten of te verstaan viel, ging alle aandacht naar het spel. Hoe de spelers met elkaar in de clinch gingen, wat ze uit hun hoed wisten te toveren aan spelverbeelding. Zoals de spelers hier communiceren, onderling en met de kijkers, gebeurt net hetzelfde. Benoît Gobs geknor en geneuzel is onbegrijpelijk, maar toch snap je het, zelfs zonder dat Maarten Seghers het voor de mallotige kijkers uitlegt. Als Yumiko Funaya of Mohamed Toukabri buitenissige dansjes opvoeren toveren ze een halve (scabreuze) dansgeschiedenis tevoorschijn. Wat gezegd wordt is hier niet half zo belangrijk als hoe dat gebeurt. Het laat alle idées reçues verdampen. Alles wordt plots mogelijk. Je hallucineert zonder ook maar één paddenstoel te eten. Commedia del funghi, jawel.