Grace Ellen Barkey’s recente installaties zijn een onderzoek naar het transponeren van een ruimte naar een engte en nodigen de toeschouwer uit om deel te worden van het zintuigelijke werk. Ze verzamelt, filmt en fotografeert bloemen en bladeren uit haar eigen Brusselse stadstuin en haar directe omgeving en creëert “een claustrofobische blik op de gedachte dat mensen sterfelijk zijn en de natuur eeuwig is. Schoonheid is alleen maar mooi als ze vergankelijk is. Dan pas krijgt ze een geschiedenis.”

Voor deze nieuwe installatie vertrekt Barkey vanuit Bambi’s perspectief. Kunnen wij nog onschuldig kijken naar de natuur?