De Vlaamse theatermaker Jan Lauwers schrok erg toen een paar jaar geleden na de première van zijn Snake Song Trilogy in München er helemaal geen applaus kwam. Misschien zat er zelfs niemand meer in de zaal, want het aantal weglopers bij voorstellingen van zijn Neecompany was in die groot. Zou ik nog wel genoeg met mijn publiek communiceren? Is mijn theater niet te zwaar, te zwartgallig geworden? Die vragen stelde Lauwers zich toen en zie: bij zijn nieuwste productie Images of affection liep er niemand weg en was er na afloop zelfs een warm applaus. Met bravo-geroep. En met boe-geroep, maar dat hoort er nu eenmaal bij. De Needcompany was in Amsterdam omdat de jury van het Theaterfestival in al zijn wijsheid had besloten dat Images of affection tot de meest belangwekkende producties van het afgelopen seizoen behoort. De jury had in dit geval gelijk. Intrigerend, bizar, duister en toch ook licht - dat alles kun je ervan zeggen. Na afloop van de voorstelling lijkt het alsof je anderhalf uur in een labyrint van tegenstrijdigheden hebt vertoefd. Lauwers maakt associatief theater, wat er nog neerkomt dat hij ogenschijnlijk maar wat aanrommelt. Een liedje hier, een dansje daar, de ene keer kussen een jongen en een meisje hartstochtelijk, dan weer slaan ze elkaar de hersens in. Maar Lauwers heeft in al deze losse scènes een klare lijn gebracht door een verteller te introduceren. Deze man, die rechtstreeks met het publiek communiceert, stelt in het begin vast waarover het zal gaan: wat gebeurt er als de mens in één klap alles verliest? In zijn geval is dat zijn vrouw, zijn beste vriend en zijn huis - allen dood, alles ontploft. Van daaruit krijgen alle scènes betekenis, of dat nu dat liedje van Dave Berry is (This strange effect), die prachtige performance van een Oosterse princes die zacht de aantallen slachtoffers van na de Tweede Wereldoorlog murmelt, of de dans van twee geliefden die niet meer kunnen liefhebben. Images of affection doet in veel denken aan de films van David Lynch, vooral aan Mullholland Drive: één enkele gebeurtenis leidt tot een aaneenschakeling van bizarre voorvallen waarin de mens steeds dieper in het onderbewuste afdaalt. Dat alles wordt omlijst door een stoet van buitenissige figuranten in ijle sferen. Bij Lauwers wordt die sfeer vooral bepaald door de muziek van Ray Davies en The Kinks die hier door twee muzikanten bijna lieflijk en simpel wordt uitgevoerd. Op een aantal momenten probeert de verteller er achter te komen wat de zin is van de dood die hem omringt. Wat mis je het meest, vraagt hij aan zijn dode vriend - de kalkoen met kerst, een warm bad met japans zeezout? De geur van zonnebrandolie op het strand, is zijn antwoord - de alledaagsheid tot theatrale poëzie verheven. Probeer niet alles met elkaar in verband te brengen, doe niet je best alles te duiden, zie mijn theater als beeldende kunst. Kijk, geniet of huiver. Dat is het advies dat Lauwers zijn publiek tegenwoordig meegeeft. Maar Images of affection is te veelkleurig en gejaagd om daarmee genoegen te nemen. Deze voorstelling gaat simpelweg over de angst van het leven, een angst die wordt bezworen door vanuit de door op dat leven terug te kijken. Zoiets moet het zijn. Of misschien iets heel anders. Maar prachtig is het.