Wanneer liegt een leugenaar? Dick Crane laat er zich niet meteen op betrappen in Images of affection. Van bij de begroeting probeert de acteur het publiek voor zich in te nemen, maar ondergraaft hij elke geloofwaardigheid door zichzelf een leugenaar te noemen. Is daardoor zijn relaas vals, over een aanslag waarbij een man zijn dierbaren verliest? Het zou nochtans waar gebeurd kunnen zijn. Of komen veeleer de afzonderlijke scènes in het vizier, waarin hij als een januskop overspringt van these naar antithese. og geen vijf minuten ver is deze productie van Needcompany en je staat al op een ijspiste. Nochtans suggereert het aangebleven zaallicht dat er veel medeplichtigheid is tussen de aanwezigen, spreken de performers het publiek vriendelijk toe en klinken er herkenbare hitjes die je entertainen. Regisseur Jan Lauwers speelt een perfide spel door je eerst te verleiden en je vervolgens het deksel op de neus te gooien. Door een sfeer van bonhomie te creëren, maar je nooit te bevrijden van een sluimerend onbehagen. Er spreekt een gelouterd mensbeeld uit deze voorstelling. Montere lieden lijken er niet aan te tornen dat elk goedvoelen prompt onderuitgehaald wordt. Zoals ze in de coulissen almaar terug torens beginnen te bouwen als de vorige omver gevallen is. De mythe van Sisyphus zou een leidraad kunnen zijn, maar in plaats van een beproeving zien we hier veeleer de verzoening met het aards bestaan. De uitersten van dat bestaan vormen het kader waarin Lauwers zijn voorstelling heeft ondergebracht. Het beginbeeld: een man en een vrouw verstrengeld in een innige omhelzing. De liefde, jawel, begin van leven, maar in de westerse cultuur tevens het begin van de zonde. Zelfs in de kleinste kiem zitten twee tegenwerkende helften vervat. Het eindbeeld: de elf uitvoerders die hun narrige helmen met konijnenoren afzetten en ze op een rij voor het publiek plaatsen. De ultieme berusting. Geen strijd, geen beweging meer. Met Images of affection probeert Needcompany vriendjes te worden met het leven. Lichtvoetig en van een mildheid die in vijftien jaar Needcompany nooit voorkwam, snijdt de groep hier een parcours aan voor de komende jaren. Voordien liet Lauwers zich kennen als absoluut estheet of radicaal tot in de ondergang. Zijn laatste producties speelden zich overwegend in het duister af en eindigden op een cathaclysme. Met het licht en de gloed van nu sluipt er iets hoopvols in het werk binnen, weliswaar telkens afgeblokt door iemand die te sceptisch is om er zich aan over te geven. De toestand is hopeloos, maar niet ernstig. Volop puttend uit muziek, dans en tekst slagen de makers erin om met veel kunde variaties aan te brengen in ritme, kracht en blikrichting van de voorstelling. Met als extraatje knipogen naar vroeger werk, zoals de opsomming van jaartallen en oorlogen, het optrekken van kunstige torens, Grace Ellen Barkey in een oosterse dans, de verwijzingen naar "my dead wife". Zelfs in het gebruik van de muziek, de verstilde hitjes van The Kinks met ontstemmende bruitage eronder, zit een verwijzing naar wat The Residents deden in King Lear. Images of affection is een poging om vriendjes te worden met het leven ook al schopt het soms. Het is vrolijk, het is nijdig, en hoe het uitdraait, weet je nooit.