Goldfish Game, de eerste langspeelfilm van Jan Lauwers, is het verhaal van een kleine gemeenschap van mensen die op een gewelddadige manier uit elkaar wordt gerukt. 

Goldfish Game is een herkenbare, eigentijdse morele fabel die zich ontwikkelt met de fataliteit van een Griekse tragedie. Achter het menselijke drama gaat tegelijk en haast onmerkbaar een antropologische studie schuil over de mechanismen die een groep samenhouden en ontbinden. In het centrum van die mechanismen staat de dood, de eigen dood en de dood van de andere, als onherleidbare lege plek die ieder menselijk handelen bepaalt en begrenst.

Goldfish Game is het verhaal van een kleine gemeenschap mensen die op een gewelddadige manier uit elkaar wordt gerukt. Jan Lauwers schreef het script samen met Dick Crane.

De film ging in première op het Film Festival van Venetië in de New Territories (Nuovi Territori) categorie. Binnen deze categorie heeft de jury zich voornamelijk gefocust op films met een sterk innovatief karakter waarbij de nadruk ligt op experiment, nieuwe technologieën en nieuwe stijlen die nu reeds de beeldcultuur van morgen in zich dragen.

Het internetmagazine Kinematrix (Italië), riep Goldfish Game uit tot beste film binnen de categorie Formati Anomali. Uit het juryrapport: een vernieuwende regiestijl die de limieten van het digitale medium overtreft. Goldfish Game werd geselecteerd voor het filmfestival ‘International Human Rights Film And Video Festival Buenos Aires’ in 2002, voor het filmfestival van Gent in 2002, voor het Solothurn FilmFestival in Zwitserland in 2003 en voor het Rehoboth Beach Film Festival 2004. Tijdens het Slamdance Filmfestival (januari 2004) kreeg Goldfish Game de prijs voor beste ensemble, met name ‘Grand Jury Honor for Best Ensemble Cast’.

Fragment uit een interview met Jan Lauwers (door Pieter T’Jonck, Financieel Economische Tijd,
zaterdag 8 september 2001)

Jan Lauwers: De film was op voorhand ‘af’. Maar zodra je begint te filmen gaat alles schuiven. We vertrokken van een echt verhaal, een voortzetting van Morning Song (theatervoorstelling van Jan Lauwers). Dat is echter slechts een instrument. Ook de klassieke opbouw -de eenheid van tijd en plaats - is vooral een metafoor. Het geeft een manier aan om met de tijd om te gaan. Je moet bijvoorbeeld steeds uitkijken dat de zon juist staat. Dat geeft een zekere ‘drive’. Maar al doende raak ik betrokken bij het medium zelf. Als beeldend kunstenaar stel ik met mijn kunst de kunst ter discussie. Kan je ook het medium film ter discussie stellen? En hoeveel films moet je maken om het meesterschap te verwerven waardoor je de dingen reëel kan bevragen. Door de angst voor de grote filmmachinerie deins je daarvoor terug. Maar zoals Churchill opmerkte: "The only thing you have to fear is your own fear”

Ik maakte enkele fundamentele keuzes, o.a het werken met fotografen ipv cameramensen. Dat is een groot verschil; een cameraman maakt het licht, een fotograaf zoekt het. We namen ook ongebruikelijk lange takes, wat een enorme vrijheid gaf. Ten tweede kozen we voor de digitale camera, en er wordt uit de hand gefilmd. Snel gefilmd. We maken een film van 2 uur in 21 draaidagen. Tenslotte heb ik elke dag met Nico Leunen direct gemonteerd. Het resultaat van de dagelijkse montage zet je aan om tijdens het draaien te herschrijven en herbeginnen. Zo was een eerste ruwe versie van de film in een week rond, en zijn we dan herbegonnen. Met DOGMA-principes heeft dat niets te maken. Het is een manier om de betekenis van acteren en fotografie in film te peilen.
Bijvoorbeeld: wat betekent dat grote verlangen van acteurs naar film nog als je er de ‘glamour’ afhaalt? De uitdaging op theater is veel groter. In film pakken de camera en de montage het magisch moment en gaan ze er mee lopen. Dat is ook het heerlijke van film: het moment is alles, je hoeft geen spanning op te bouwen. Het is een ander vak.