Grace Ellen Barkey ensceneert Der Abschied, het laatste lied uit Gustav Mahlers liedcyclus Das Lied von der Erde. FOREVER is wellicht de breekbaarste enscenering van dit lied en daarom zo geslaagd.
★ ★ ★ ★
The Play = FOREVER
In een zin = Met de breekbare porseleinbeelden, de kleurige natuurfilmpjes en de intimistische zang vond Barkey in FOREVER een indrukwekkend intimistische en wonderschone manier om het heftigste moment in het leven te verbeelden: het moment dat je oog in oog staat met de dood en je niets meer wenst dan een paar woorden om te prevelen terwijl je naar Magere Hein tuurt en hoopt dat hij je nog een keer zal overslaan omdat hij je doet beseffen hoe wonderlijk mooi het leven op aarde is.
Hoogtepunt = In het slotbeeld, dat we niet zullen verklappen, versmelten de zang van Maarten Seghers, de videoprojectie en de porseleinen installatie haast letterlijk tot een beeld dat eeuwig blijft nazinderen.
Quote = 'Je ziet me nooit meer in de wijde wereld / Stil zit mijn hart te wachten tot het tijd is.'
In 1909 voltooide Gustav Mahler zijn liedcyclus Das Lied von der Erde. Het was zijn afscheid aan de wereld, nadat hij vernomen had dat hij aan een terminale hartziekte leed. Der Abschied is het slotlied van de cyclus. Mahler neemt er echt afscheid van de dingen en is klaar om te gaan.
Toen Grace Ellen Barkey om hoogstpersoonlijke redenen gedwongen werd om net als Mahler over het afscheid nemen van het leven na te denken, twijfelde ze niet: ze zou Mahlers Der Abschied ensceneren. En dat op de meest pure en breekbare wijze, zónder al te melodramatisch te worden. Dus trommelde ze geen ferme operazanger(es) op die het lied op een adembenemend virtuoze manier ten berde zou kunnen brengen. Neen. Integendeel. Ze vroeg het aan kunstenaar / muzikant en Needcompany-performer Maarten Seghers. Die man kan zingen maar is allerminst een operazanger. En bovendien vroeg Barkey hem om niet enkel de zanglijn te zingen maar ook alle andere partijen van het lied: een vioolpartij, een hoornpartij, ...
Seghers zit in een landschap van porseleinen blaadjes, ontworpen door Barkey in samenwerking met Lot Lemm. Magere Hein cirkelt er stil maar onheilspellend rond, met zijn broodmagere benen bengelend tot net boven de grond. Het tijdloze landschap verbeeldt de vage zone tussen leven en dood. Een porseleinen object hevelt bij het begin van de voorstelling de aandacht van het publiek letterlijk over van het leven (in de zaal) naar de voorkamer van de dood (de scène).
Seghers zingt met een soms verbaasde, soms geamuseerde en dan weer doodernstige uitdrukking op het gelaat. Dat maakt hem tot een ontwapenende performer die de zaal meteen inpalmt en meesleurt op zijn reis naar het einde (of de eeuwigheid?). In een zwarte jas en broek doolt hij door het witte, porseleinen landschap. Af en toe flakkert wat kleur op, in de vorm van filmpje vol lentebloemen. Tegenover zoveel teerheid, onvermogen en machteloosheid plaatst Barkey de sensuele kracht van drie jonge dansers: Mélissa Guérin, Sarah Lutz en Mohamed Toukabri. Hun frivole, levenslustige dans beklijft veel minder dan wat Seghers presteert en vormt weinig meer dan een logisch luchtig tegenwicht.
Met de breekbare porseleinbeelden, de kleurige natuurfilmpjes en de intimistische zang vond Barkey in FOREVER een indrukwekkend intimistische en wonderschone manier om het heftigste moment in het leven te verbeelden: het moment dat je oog in oog staat met de dood en je niets meer wenst dan een paar woorden om te prevelen terwijl je naar Magere Hein tuurt en hoopt dat hij je nog een keer zal overslaan omdat hij je doet beseffen hoe wonderlijk mooi het leven op aarde is.
Needcompany
Performers
weNEEDmoreCOMPANY
Invisible Time
Contact
|
producties
|
tour
Kalender
|
Publicaties
Boeken
Muziek
Film
|
Nieuwsbrief
Aanmelden
Archief
|