In Forever laat Grace Ellen Barkey een zanger en drie dansers flirten met elkaar en met de dood, op de tonen van Gustav Mahlers 'Der Abschied'. Ontroerend en tegendraads tegelijk.

Toen Mahler tussen 1908 en 1909 'Der Abschied', het slot van zijn Lied von der Erde, schreef, wist hij dat zijn einde nabij was. In de melancholische tekst vertelt een man over zijn zwerftocht bij valavond. Hij mijmert over de schoonheid en vriendschap die hem ontvielen. Maar tegelijk bedenkt hij zich dat het leven in de natuur doorgaat. Je kunt soms beter lachen met de dood dan erover te klagen. Mahler haalde alles uit de kast om rond die woorden een orkestklank te boetseren die de kleinste gemoedsbeweging uitdrukken. In Forever ontbreekt die. Maarten Seghers, gehuld in sjofele kleren, strompelt als een povere zwerver het podium op. Dat ziet eruit als een zotte poppenkast. Een gordijn verklapt dat we een toneeltje gaan zien. Een rommelig toneeltje dan wel, met stoelen gestapeld in wankel evenwicht, of pendules van klingelend porselein van de hand van Lot Lemm. In dat rariteitenkabinet zingt Seghers 'Der Abschied' a capella. Van Mahlers fijn geciseleerde klanken blijft zo niets over. De zang kraakt en schuurt. Seghers maakt zich bijna belachelijk met zijn ongepolijste stem. De woorden hangen in het ijle, ondanks de kwinkelerende vogeltjes die je af en toe hoort of de natuurbeelden die over het podium geprojecteerd worden. Achter hem voeren Melissa Guérin, Sarah Lutz en Mohamed Toukabri ondertussen dansjes op. De meisjes in half ontklede staat, koketterend met hun vormen en hun kunnen, plagerig en flirtend. Een keer verleidt Guérin Seghers tot intimiteiten die niets aan de verbeelding overlaten, maar dan neemt Seghers zijn taak als eenzame zanger weer op. Steeds eenzamer lijkt hij, zeker als oorverdovende synthesizerklanken van Rombout Willems hem overstemmen. Gaat het hier over de ongelukkige liefdes van Mahler? Misschien.

Eerbetoon of toch niet?

Van overdreven respect voor Mahler kun je Barkey in elk geval niet verdenken. En toch. Op een tegendraadse manier is dit spektakel een eerbetoon aan de componist. Barkey zet, in zijn spoor, alle sombere bespiegelingen over de dood een tegendraadse neus. Ze toont kwetsbaarheid en plezier tegelijk, als twee kanten van één medaille. Alsof ze echt geen zin meer heeft om zich te houden aan gepaste woorden en gebaren. Forever is zo een ode aan het leven van iemand die weet hoe breekbaar dat is. Zo breekbaar als het vele porselein dat op het einde van het stuk vergruisd wordt.