Few Things is de herwerking van een voorstelling die in 1999 al te zien was in New York: The Miraculous Mandarin, naar de pantomime van de Hongaarse componist Bélà Bartók. De New Yorkse pers reageerde enthousiast:
“Barkey’s entire visualisation of this piece was strikingly original. It rocked. In fact, it punk rocked –not by a massive infusion of punk music, but by choreography, characterizations, and performances that highlighted the punk element. A true, one-time only never-to-be-repeated-in-this-lifetime gift to the audience.”
Na een lange auteursrechtelijke strijd met de erven van Bartók kreeg The Miraculous Mandarin een uitdrukkelijk opvoeringsverbod. Barkey liet het daar niet bij. Ze herwerkte de voorstelling, en maakte een wranger en extremer werk waarin de Mandarijn verandert in Mr Poodle en de humor uiteindelijk triomfeert.
Het verhaal van de Mandarijn is een parabel gebaseerd op de klassieke gedachte dat men sterft zodra het verlangen wordt ingelost. Wat mij hierin intrigeert is niet het raken aan ‘de kleine dood’ zoals Bataille daarover spreekt maar de beweging van het vallen. De beweging naar de dood. De conclusie van de dood wordt niet zomaar getrokken. Het is een verplaatsing waarin begeerte en sterven zijn gelokaliseerd; gepreciseerd in termen van verleidingsrituelen en moordhandelingen.
Het ging erom een goede verhouding te creëren tussen metaforisch denken en letterlijkheid. Het een noch het ander kon ik missen in de voorstelling. Het hele tweede deel is het kapot krijgen, het stukmaken van de Mandarijn. Voor mij geldt de eenzaamheid van het lichaam en het geweld dat het ondergaat. Het lichaam moet weerstand bieden tegen iets dat niet fysiek is. Juist hierin vind ik de schoonheid van een beweging. Ik zoek het in het lichaam. Van Muriel nu, is het de blankheid van haar hals, het is de androgyne sculpturale kwaliteit van Misha, de tederheid en het geweld dat Tijen oproept, de elegante en breekbare massiviteit van Simon, Kosi’s lach en de geheimzinnige glans van zijn mannelijkheid. Maar deze schoonheid laat ik niet zien, het is het middel waarmee ik spreek, anders toon ik ijdelheid. Alleen om ons te laten herkennen wat schoon is moet de vorm ons verrassen. In die zin is mijn positionering ten aanzien van inhoud en vorm gewijzigd. Ik ken nu een veel grotere rol toe aan de vorm.
Grace Ellen Barkey
Few Things is de herwerking van een voorstelling die in 1999 al te zien was in New York: The Miraculous Mandarin, naar de pantomime van de Hongaarse componist Bélà Bartók. De New Yorkse pers reageerde enthousiast:
“Barkey’s entire visualisation of this piece was strikingly original. It rocked. In fact, it punk rocked –not by a massive infusion of punk music, but by choreography, characterizations, and performances that highlighted the punk element. A true, one-time only never-to-be-repeated-in-this-lifetime gift to the audience.”
Na een lange auteursrechtelijke strijd met de erven van Bartók kreeg The Miraculous Mandarin een uitdrukkelijk opvoeringsverbod. Barkey liet het daar niet bij. Ze herwerkte de voorstelling, en maakte een wranger en extremer werk waarin de Mandarijn verandert in Mr Poodle en de humor uiteindelijk triomfeert.
Needcompany
Performers
weNEEDmoreCOMPANY
Invisible Time
Contact
|
producties
|
speeldata
Kalender
|
Publicaties
Boeken
Muziek
Film
|
Nieuwsbrief
Aanmelden
Archief
|