“Het is een beetje gekkenwerk, maar we moeten ons ook amuseren.” Om zijn derde Avignon-invitatie op rij kracht bij te zetten, koos Jan Lauwers met Needcompany voor meteen twee nieuwe creaties. Hoe verschillend de vele voorstellingen in de openingsweek van Avignon ook waren, bijna allemaal bleken ze varianten op het spel ‘wie ben ik?’. Wat is de mens, en wat is hij nog buiten de grenzen van zijn land? Nog voor er van Le Bazar du Homard (of The Lobster Shop) ook maar één letter op papier stond, was het al een onmogelijk werk. Het kwam na Isabella’s Room, het topsucces waarmee Needcompany in 2004 zijn twee latere uitnodigingen in Avignon verzekerde. Beter doen ging niet, het anders aanpakken wel. “Terwijl Isabella een erg lineair verhaal had (over een blinde vrouw die op hoge leeftijd terugkijkt op haar levensgeschiedenis vol mannen en Afrika-fascinatie, WH), heb ik in Le Bazar alle logische lijnen doen ontploffen in een bijna surrealistische nachtmerrie. Hier is het niet langer mogelijk om alles te begrijpen.” Centraal staan Axel, een gentechnoloog, en zijn vrouw Teresa. Ze verschijnen tussen de platanen van het luisterrijke Cloître de Célestins in glitterkleren, maar die van Hans Petter Dahl zijn uitgerafeld. Er schrijnt een wonde door: zijn zoon is dood, en dat is zijn schuld. Je krijgt het drama te zien in een filmpje dat Lauwers al een paar jaar geleden draaide. Twee vaders kijken toe hoe hun zonen als prijsdieren met elkaar vuistkampen tegen het dreigende decor van de Noordzee. De een slaat de ander dood, en dat drijft ook een wig door het huwelijk van Axel en Teresa. Toch zit hun zoon Jef nog mee op scène. Bij Lauwers is dood nooit dood. Ook van alle andere personages in Le Bazar du Homard is de identiteit op drift. Salmon, de kloon die Axel creëerde als vervanging van zijn zoon, wordt een kreeft. Vladimir, Russisch camionchauffeur, huppelt rond in een berenpak en wordt beschuldigd van pedofilie. Maar het verst zinkt het vaste ‘ik’ weg in Mo. Hij is Mozes én Mohammed én ober én bootvluchteling. En daar ligt de kern van Le Bazar. Mo vormt net als de rest van de rollen een puzzel wereldnieuws. Lauwers schreef het stuk ook voor het tv-toestel, zegt hij. Was Isabella’s Room een retrospectieve van de vorige eeuw, dan wil Le Bazar dat zijn van de huidige. (...) Go with the flow Le Bazar du Homard vertrekt van vergelijkbare uitgangspunten. Lauwers: “We leven op een demografische en ecologische bom die ons ooit vernietigt, en dat moeten we accepteren. Maar dat betekent niet dat er geen humane waarden meer te handhaven vallen. We moeten openheid houden, want het alternatief is extreemrechts of moslimfundamentalisme.”In Le Bazar heet het iets makkelijker ‘just go with the flow’. Dat doet de voorstelling ook. De weinig opbeurende tekst (met voorsteden in de fik en de jeugd gedrogeerd) wordt verzoend met opgewekte liedjes en dansjes, kleurrijke kostuums en een algemene sfeer van ongedwongenheid. Het is allemaal zo erg nog niet. Maar in zijn neiging om heel veel ineens te communiceren en dat alles ook weer te relativeren, wordt Le Bazar niet minder stuurloos dan de zee die steeds terugkeert. Het golft van musical op film, van vertelling op uitbeelding, van dans op theater à la Pinters Birthday Party. En toch valt de voorstelling uiteindelijk bijna samen met zijn narratieve oppervlaktelaag. Er ontbreekt een spil, een vaste grond, een diepere inzet. “De ontreddering van de wereld zelf”, noemt Lauwers het, maar echt raken doet het niet. Je beleeft veeleer -zo goed zitten het ritme en het groepsspel wel- een aangename avond.