“Welkom bij het meest omstreden programma ter wereld” – zo wordt de bezoeker van deze tv-op-het-toneel-avond begroet, waarmee de zelfmoordshow “De kunst der vermakelijkheid” eindelijk boven de 110 millioen toeschouwers hoopt te komen. Sylvie Rohrer (de tweede acteur die het Burgtheater voor deze productie ter beschikking stelt, naast Michael König in de rol van de prominente zelfmoordenaar Saul J. Waner) koketteert met een paar blonde okselhaartoupets, wat opgevat mag worden als een voorbeeld van het spel met de authenticiteit dat hier gespeeld wordt: het gaat om een illusie waar iedereen sowieso doorheen prikt en suggereert tegelijkertijd, dat het allemaal niet zo erg is als het lijkt. “Aha, het is dus een satire op de media?!” zal menigeen die al eerdere voorstellingen van de Needcompany heeft gezien heeft, meteen denken. Ook in het programmaboekje treft men veel goed onderlegde informatie over “de tragedie van de bijval”, de “perfecte mediale representatie van de terreur”, alsmede de “postmodernistische mythologie” aan. De vraag is: wat heeft het uitzonderlijke Vlaamse team ons daarover voor nieuws te vertellen?! Een avond met de Needcompany – dat is alsof je op visite bent bij deze ongelofelijke familie, waar iedereen er zo fantastisch uitziet, zoveel talent heeft, en nog sympathiek is bovendien… aanvankelijk ben je wat jaloers, maar uiteindelijk ben je dankbaar en denkt: geweldig, dat ze er zijn! In zoverre luidt het juiste antwoord op de vast niet uitsluitend rhetorisch bedoelde vraag die Saul J. Waner halverwege het stuk stelt – of iemand enig idee heeft, waar men mee bezig is – misschien wel: “Nee, geen flauw idee - maar wat doet het er toe!?”. Het pathos van de authenticiteit wordt gedurende deze toneelavond vol grandioos gepersifleerde grote gebaren sowieso door allerlei charmante onzin aan de rand van het speelvlak ondermijnd; de lichtvoetig gechoreografeerde slow-motion slapstick wint het van de tragedie, en de in het rond tollende gedeukte wok krijgt meer voor elkaar dan de zelfmoordkandidaat. Dat was misschien niet helemaal de bedoeling, maar waar het bij “De kunst der vermakelijkheid” om draait, dat demonstreert deze voorstelling zeer overtuigend.