In 2021 startte het verhaal van een diptiek over het werk van William Shakespeare. 

Voor Billy’s Violence (2021), het eerste deel van deze diptiek, onderzocht Victor Afung Lauwers tien tragedies van Shakespeare en herschreef hij ze tot gewelddadig liefdevolle, intieme dialogen waarin de vrouw centraal staat, ontdaan van elke historische referentie, van elke anekdotiek. Een Needcompany-voorstelling pur sang: Jan Lauwers tekende voor de regie, set, en kostuums, Maarten Seghers componeerde de muziek, en dat alles met een internationale cast. De reacties waren lovend.

Het verlangen om dit intense verhaal verder te zetten was te groot bij zowel het artistieke team, de cast als de crew, wat maakt dat er een vervolg komt: Billy’s Joy. Victor Lauwers zet zich wederom aan de herwerking van Shakespeare’s teksten. Ditmaal gaat hij aan de slag met de komedies, weliswaar, in regie van Jan Lauwers met muziek van Maarten Seghers. Het belooft opnieuw een radicale voorstelling te worden, op zoek naar de hedendaagse notie van vreugde. 

‘Er zijn veel facetten van de vreugde. Ik wil me concentreren op één facet, dat van de verzoening. Verzoening is een begrip waar veel over te zeggen valt. Het is een belangrijk thema in het komische oeuvre van Shakespeare. De idee dat komedies grappig zijn en tragedies niet, is eigenlijk een misinterpretatie. Het enige poëticale verschil tussen komedie en tragedie (volgens Aristoteles) is dat een komedie goed eindigt en een tragedie slecht. Of het begin en midden van een verhaal somber is of vrolijk is van geen belang.

Verzoening is een ijkpunt van de samenleving. Zonder het vermogen om ons met elkaar te verzoenen verliezen wij onze waardigheid. Anderzijds impliceert verzoening sinds Augustinus de erfzonde. De verzoening met God, middels de biecht en de kwijting van onze zonden, staat centraal in de theologie van het Christendom, waaraan we de vorming van onze samenleving voor een groot deel te danken hebben.

De bladzijden van de komedies vormen een verzameling prisma’s van de erotiek, gaande van pastiche tot obscuur. Men kan zeggen dat, waar de tragedie een pornografie is van het menselijke leed, de komedie het leed sluiert met het menselijke geluk.

Over de relevantie van Shakespeare valt weinig te zeggen. Eigenlijk zijn uitvoeringen van canonieke teksten zoals die van Shakespeare allang niet meer nodig. Het is dan ook niet mijn bedoeling om een repertoirestuk te brengen. Het gaat me eerder over geschiedenis, dat wil zeggen, over onze fouten. Wie het verleden niet wil kennen, wil zichzelf niet kennen. De behandeling van het verleden is een fundamentele identiteits-kwestie, om niet te zeggen een basisrecht, en er is geen enkele persoon of instantie in een samenleving waarin verzoening mogelijk is, die een kunstenaar noch zijn publiek dat recht kan ontnemen.’

- Victor Afung Lauwers