The Horrible Facts opent Impulstanz Festival

Wenen – Een optreden van de frontman. Jeans, groen T-shirt, lang haar. Zijn gehavende gezicht stoot onduidelijke klanken uit. Een lichaam dat tuimelt en spartelt. Trillend kruipt hij op en over zijn in elektronische audiofeedback brommende band, The Horrible Facts. De band is zijn podium: geen mensen, maar zes ‘verschrikkelijke feiten’ in de vorm van overmaatse houten klankkasten.

Zo begint het stuk What do you mean what do you mean and other pleasantries van Maarten Seghers in het Schauspielhaus Wien, en luidt het ook de start in van de Impulstanz-editie van dit jaar, die dinsdag werd geopend in de grote zaal van het museum met Hit the Boom-Show van Doris Uhlich. De solo is onderdeel van de in het festival geïntegreerde reeks [8:tension]. De Belg Seghers werkt vaak samen met Jan Lauwers' Needcompany, maar treedt ook individueel op als muzikant en performer en installatie- en videokunstenaar.

Deze man, die bij het begin van zijn What do you mean-performance een lange plank tegen zijn hoofd en lichaam bindt, geeft graag concert-shows met titels als The Tragedy of The Applause. Ook zijn bijdrage op het festival is een concert. Het bestaat uit een song, die een uur lang alles in vraag stelt wat doorgaans met muziekromantiek in verband wordt gebracht. Worden poprituelen hier voor de gek gehouden?

Misschien wel. De popcultuur kan zich wel vrolijk maken over zichzelf, maar de rijke cultuur van de popmuziek verspreidt maar al te graag een diepe ernst. Ze creëert iconen die vereerd worden omdat ze op meesterlijke wijze gevoelens kunnen manipuleren. Ook op dit akelig feit hakt de frontman in, een figuur die eerst wat jammert omdat hij zijn wachtwoord vergeten is en dus op de scene blijft steken in zijn eigen song. In deze uitzichtloosheid rest hem alleen nog naar het hart van het publiek te grijpen: "I want to feel it. / It wants to feel you." Dat gaat zo maar door met audiofeedback tot: "I can't do this."

Maar hij die op het podium met een plank tussen zijn knieën op en neer gaat, kan er ook niet af. "I'm so touchable, I'm so touched." – "It's a feast of feelings. / It makes me change." Deze songteksten zijn een woordontlading. De frontman schuift de steen van zijn optreden voor zich uit, maar die rol altijd opnieuw terug. "C'm on, feel it!" De woorden vallen uiteen tot rijmelarij, de taal raakt op, de zogenaamde aandacht voor het auditorium wordt ontmaskerd en blijkt een klucht te zijn.

Met dit optreden viert het absurde theater de zinnelijke vrijheid van het leven en de popmuziek, de normaliteit van de waanzin, het podium als cel, kunst creëren als een sisyfusarbeid. Seghers werkt zich kapot voor zijn publiek, en houdt het tot op het einde in zijn greep. Dat is grappig, met een fatalistisch kantje, en enorm omvangrijk, raadselachtig tegelijkertijd.