Met de voorstelling "Rhythm Conference feat. Inner splits" wil MaisonDahlBonnema de mens centraal stellen, weg van rollen en karakters. Het resultaat, zo  schrijft Judith Dybendal,  is een volledig ander universum dan we eerder hebben gezien in hun operatrilogie over het mythische liefdespaar Ricky en Ronny.

Met de operatrilogie over Ricky en Ronny probeerde MaisonDahlBonnema de grenzen op te zoeken van de mogelijkheden van de musical – en de opera. Er werd wel eens een repliek gezongen en in de laatste opera van de trilogie, Analysis – the whole song (2011) werd het spel met verwijzingen naar de populaire cultuur en historische figuren compleet, omdat 3D- animatie een centraal deel van de voorstelling vormde. De voorstelling Rhythm conference feat. Inner splits heeft een zuiverdere, minimalistische scenische uitdrukking die veel minder gebaseerd is op de uitdrukkingsvormen van de opera.

In het programmaboekje bij Rhythm conference feat. Inner splits staat dat ”wij in deze tijd veel te veel dingen hebben, een epidemie van dingen. Als tegenwicht krijgen we hier een gigantische opsomming, die overal dwars doorheen snijdt: een ode aan het leven, een studie van ritme en expressiviteit, waarbij een drummer drie acteurs of engelen opzweept, als een bode van goede en slechte voorspellingen. Kunst gaat niet over schoonheid, maar kan subliem zijn.” Een wens om dicht bij het grensoverschrijdende te komen, zowel qua inhoud als qua vorm, vormt de premisse voor de artistieke uitdrukking van de voorstelling.

(...)

In en uit de fictie
Bonnema en Dahl treden op het toneel een aantal keren in en uit de fictie. Even zijn ze zichzelf en herinneren het publiek eraan dat wat hier gebeurt maar een illusie is. De tekst beweegt zich heen en weer tussen verschillende motieven: geweld, macht, misbruik, rebellie, ondergang van de aarde en ode aan de bezittingen. Dystopie en utopie wisselen elkaar af. Eenvoudige, pakkende liedjes geïnspireerd op het pop-, cabaret- en musicalgenre doorbreken de dikwijls krachtige uitdrukking, en aktes waar expressief tromgeroffel de overhand neemt verbinden alles met elkaar. 

(...)

Compacte tekst
Wanneer men zich tot de vorm wendt, blijkt de tekst echter dubbelzinnig te zijn en samengesteld uit verschillende monologen en dialogen, dikwijls gemotiveerd door toevalligheden. Beeldende taal samengesteld uit het intellectuele en het vulgaire, uit clichés en ongebruikelijke wendingen, zorgt voor een eigen komisch resultaat. Vooral Bonnema gebruikt opsomming en repetitie als dragend instrument in Rhythm Conference feat. Inner Splits. Een simpel, alledaags beeld wordt uitvergroot en glijdt van het concrete over in het abstracte. 

(...)

”Rhythm conference feat. Inner splits” bevindt zich midden tussen theater en concert, show, cabaret, rituelen, improvisatie en performance. De voorstelling experimenteert met de verschillende vormen en het resultaat is opmerkelijk – maar functioneert. Het is verleidelijk om de ervaring te vergelijken met een glad stuk zeep dat de hele tijd uit de handen van de kijker glijdt: steeds als je denkt dat je grip krijgt op de tekst en wat er op toneel gebeurt, neemt het gebodene een onverwachtse wending. Met dit voor ogen zijn Dahl en Bonnema in hoge mate geslaagd met hun artistieke visie achter de voorstelling: ”We zeggen nee tegen bestaande vormen en conventies en zoeken het monstrueuze en dat wat je niet kunt uitbeelden in een poging om te ontsnappen aan de dominerende eenheidsworst van het kapitalisme”. Een postmodernistische esthetiek doet zich gelden in hun poging het onuitsprekelijke te benaderen, datgene wat het vermogen om te tasten en te oordelen bij het publiek te boven gaat. 

(...)

Rhythm Conference feat. Inner Splits nodigt ons uit om van een afstand naar onszelf te kijken. Wanneer de voorstelling aangeeft een tegenwicht tegen de  “epidemie van de dingen” te zijn, gebeurt dat misschien in de eerste plaats in de poging om ons te wijzen op de mogelijkheden voor onze gedachten als we iets verder gaan dan we ons kunnen voorstellen.