Hans Petter Dahl en Anna Sophia Bonnema vormen samen MaisonDahlBonnema, een gezelschap dat ontstond binnen de schoot van de Needcompany. Na de ‘Ballad of Ricky and Ronny’, geselecteerd voor het Theaterfestival 2008- en ‘Ricky and Ronny and Hundred Stars – a sado country opera’, ronden, ze nu met ‘Analysis – the whole song’ hun hedendaagse operatrilogie rond het koppel Ricky and Ronny af. De trilogie is een van de merkwaardigste werken die de laatste jaren het licht zagen. Hoofdfiguren zijn Ricky en Ronny. Over hun relatie lijken ze zich geen enkele illusie te koesteren. Geen vreemde hersenkronkel of pervers verlangen wordt geschuwd om dat te compenseren. ‘Waarden en normen’ lijken bij hen erg ver te zoeken. De eerste keer speelt het verhaal zich af in een grote stad, de tweede ergens in de kosmos, de derde biedt een reis door tijd en ruimte. Alles samen: een opera die het ‘verval van de westerse samenleving’ op een confronterende, maar gek genoeg soms ook bijna komische, manier recht in de ogen kijkt. Opera is trouwens een wat misleidend woord voor dit werk. Bonnema schreef dialogen, die Dahl op muziek zette. Gezongen wordt er dus wel voortdurend, maar de orkestratie van de eerste twee delen beperkte zich vooral tot live bespeelde synthesizer. Hans Petter Dahl: ‘In het derde deel is de muziek veel rijker, omdat we ze, behalve het zingen dan, niet meer live uitvoeren’. Ook het decor bleef steeds erg eenvoudig, al eindigden de eerste twee delen dan op prachtige kleine animatiefilms. Animatiefilms spelen in ‘Analysis’ echter de hoofdrol? HPD: In Analysis maken we inderdaad overvloedig gebruik van animatiefilm. We werkten nu met ‘motion capture’: we speelden enkele personages met een sensorenpak, en dat was de basis voor animatiebeelden die realistisch bewegen. Zo kunnen we veel meer figuren opvoeren dan we met zijn tweeën zouden kunnen. Het was een hele zoektocht om film en live actie in evenwicht te brengen. ASB: We blikken terug op twee groten van de 19e eeuw: Freud en Marx. Analysis is geïnspireerd door hun werk en dat van de door hen geïnspireerde marxisten van de Frankfurter School. Die confronteren we met een stel moorddadige kinderen, met onszelf of met een Adam en Eva. Is dit dan een soort koppeltherapie na de gebeurtenissen van deel I en II? HPD: Het is therapeutisch op zijn manier, maar dan omdat ik denk dat iedereen in onze samenleving ziek is. Het is onmogelijk om alle tegenstrijdige eisen die op ons afkomen te internaliseren. Wat gebeurt er dan als je in de fout gaat. Kan je dan ook helemaal opnieuw beginnen? ASB: We gebruiken daarbij allerlei materiaal. Het zijn op die manier heel persoonlijke verhalen, maar ze zijn niet autobiografisch. We beelden alter ego’s uit, mogelijke alternatieve levens die we daarom niet geleid hebben. HPD: Dit stuk biedt reflecties over een filmische werkelijkheid waar we ons tegenover bevinden. Het zijn mogelijke zelfportretten in een parallelle wereld. Geen prettige wereld daarom: hij wordt gekleurd door wat Lacan ‘le réel’ noemt: een situatie waarbij alle vertrouwde kaders om dingen te begrijpen weggevallen zijn. Oorlogssituaties zijn zo’n momenten. Jullie beeldden een dodelijk vermoeid koppel uit in deel I en II. Toch zijn jullie altijd samen onderweg. HPD: Het is heerlijk om voortdurend samen te zijn. Als we niet samen optraden, zagen we elkaar nooit. Wij doen alles samen, zoals boeren. Maar ons weiland is groot.