Moeder overste De spil die Isabella’s Room wel had, staat nu alleen op scène in Alles is ijdelheid. Bewust liet Viviane De Muynck het pleit eens aan de jongere garde. “Moeder overste moet er niet altijd bij zijn, hé? Ik wou even terug naar de bron: een denkende mededeling spelen zonder die theatraal groter te maken.” De Muynck bewerkte zelf Claire Golls machtige autobiografie over haar leven met de meeste artiesten van vorige eeuw, en wekt die op scène tot leven zoals we haar kennen. Met wegwuivende flair als ze het heeft over ‘de uitgedroogde peer’ James Joyce of ‘de onbetrouwbare schurk’ Henry Miller. Met een sluipende, lage stem voor Claires grillige liefde voor Yvan Goll. En in tranen op het eind, waar ze het heeft over thuisloos en vergeten zijn. Daar zijn de spots die de hele tijd de blikkerende sterrenhemel van het succes vormden, rond De Muynck neergedaald en uitgedoofd. Onttakeld zijn aan het slot ook de hele mannelijke kunstgeschiedenis en de illusies van een vrouw die er zich zoveel decennia ten dienste van heeft gesteld. In en uit het voetlicht, ça c’est la vie. Het maakt van deze monoloog een uiterst geconcentreerd vrouwenportret, zoals we die veel te weinig zien. Isabella’s Room was dan toch geen toevalstreffer.