Needcompany in Avignon: succes gegarandeerd
Wouter Hillaert - De Standaard (17 juli 2009)

AVIGNON - Needcompany maakte in 2004 zo'n indruk in Avignon dat haar stuk nog altijd het wachtdeuntje van de festivaltelefoon levert. Nu zijn ze terug met de hele trilogie. Een backstageverslag. 'Dit festival heeft iets erg passioneels, iets mythisch. Het is uniek in de wereld.' Jan Lauwers spaart zijn lof niet op de ochtendlijke persconferentie, voor honderd toehoorders op de binnenkoer van Cloître Saint-Louis. Sinds Vincent Baudriller en Hortense Archambault in 2004 aantraden als festivaldirecteurs, hoort Needcompany hier tot de vaste invités. Het succes van Isabella's room opende de weg voor een open Needlapb-sessie in 2005 en de dubbelslag Le bazar du homard en Alles is ijdelheid in 2006. Deze editie is een blij weerzien, met Het hertenhuis als derde deel van de trilogie Sad face / Happy face. Lauwers' interviewer is nog maar half wakker, dus houdt hij er zelf de lol in. 'We hebben beslist om in het Vlaams te spelen, dus moeten jullie eerst allemaal dit boekje lezen.' Met een grijnslach steekt hij de kersverse Franse tekstpublicatie van Het hertenhuis omhoog, uitgegeven bij Actes-Sud. Wat in Vlaanderen een groot pijnpunt blijft, lijkt in Frankrijk een vanzelfsprekendheid. Op Lauwers' signeertafel blinken na de persconferentie ook de uitgaves van La chambre d'Isabella en Le bazar du homard. Een paar Françaises laten hun exemplaar maar wat graag tekenen door monsieur 'Loweirs'. Daarna gaat het met de auto een kwartier buiten de wallen, naar Chateaublanc, een stervormige handelsbeurs die een oppervlakte van wel twee voetbalvelden overkapt. 'We hadden voor de trilogie opnieuw kunnen kiezen voor een charmante buitenlocatie in een van de cloîtres', aldus Lauwers. 'Maar de perikelen met de regen en het WK-gejoel bij Le bazar in 2006 deden me toch voor een overdekte zaal kiezen. Ik kan het me niet permitteren om al onze decors te laten wegregenen. En na middernacht wordt het buiten zo koud dat onze dansers met hun blote voeten spierscheuren kunnen oplopen.' Chateaublanc heeft wel twee nadelen. Alle gsm-masten voor de regio staan erbovenop, 'goed voor een kanker'. Onder het dak is het ook zo warm dat de technici met een schaarlift al drie dagen proberen om een grote slurf voor airconditioning boven de tribune te krijgen. Alsof er al geen werk genoeg is. Twee opleggers hebben achter de scène hun hele hebben en houden uitgebraakt: van hele batterijen aan audio en licht tot de gummi herten voor Het hertenhuis en de Afrikaanse artefacten uit Isabella's room. 'Tot 17 uren per dag hebben we hier opgebouwd', aldus de productieleider Luc Galle. 'Maar het staat er, hé?' De laatste opwarming, voor er straks achthonderd man binnenstroomt, is een bonte mengeling van efficiënte stress en veel vertrouwen in vijf jaar ervaring met deze stukken. De spelers Julien Faure en Benoît Gob permitteren zich zelfs een persiflage op Lauwers' vaste inleiding bij de voorstellingen van Needcompany. 'Bonsoir, je suis Jan Lauwers.' Ze spreiden de armen en buigen met gesloten ogen hun hoofd achterover, als voor een heroïsch applaus. Maarten Seghers houdt het bij een soundcheck van zijn drie gitaren, Viviane De Muynck zit buiten tekst op te frissen. De sigarettenrook stoomt uit haar neus. De opvoering zelf, goed voor in totaal zesenhalf uur, loopt op rozen. Samen geven de drie aparte producties een heel ander zicht op de wonden van de wereld die Needcompany zingend en dansend openhaalt en weer verzoent. De rode draad van Sad face / Happy face wordt het vertellen zelf, het samenspelen als een strategie om toch om te gaan met het onbenoembare. De eindsong uit Het hertenhuis klinkt als een majestueus slotakkoord, een staande ovatie maakt het af. 'Een magische avond', besluit Lauwers met pretoogjes. Voor de vijf interviews die morgen gepland zijn, hoeft hij alvast niet te vrezen. Grace Ellen Barkey ligt er backstage uitgeteld bij. 'Je geeft alles, en dan volgt er nog een deel.' Tijen Lawton knikt. 'Je kunt je energie niet zomaar spreiden over de drie delen, het is telkens honderd procent of niks.' Beiden moeten bedanken voor de drink in de 'heilige tuin' achter het Palais des Pâpes, waar kwaadwilligen elke nacht aan één bom genoeg zouden hebben om de halve Europese cultuurscene op te blazen. Hapjes en drank zijn er in overvloed, maar geen bier. Hans-Petter Dahl en co. springen een gat in de lucht als sounddesigner Dré Schneider wat blikken Heineken uit zijn zak tovert. Jarenlange ervaring helpt, in Avignon.

Needcompany
Ensemble weNEEDmoreCOMPANY Invisible Time Contact
 
producties
Jan Lauwers Grace Ellen Barkey Maarten Seghers performing arts beeldende kunst Film
 
speeldata
Kalender
 
Publicaties
Boeken Muziek Film
 
Nieuwsbrief
Aanmelden Archief
NEEDCOMPANY  |  info@needcompany.org  |  Privacy  |  Pro area