Ricky and Ronny and Hundred Stars - a Sado Country Opera
Kjell Dupon - goddeau.com (24 maart 2010)

Hoeveel countryzangers heb je nodig om een kapotte lamp te vervangen? Twee; één om de nieuwe lamp te vervangen en één om een lied te zingen over de dood van de oude. Het is een populaire Noorse grap die perfect de overdreven sentimentaliteit van country vat. Vandaar dat MaisonDahlBonnema er zeer doeltreffend het sadomasochistisch element bij introduceert. Verder heeft deze volledig gezongen opera weinig met country te maken. Ze staat eerder metafoor voor het sentimentele gevoel van leegte waar de hele voorstelling zowel inhoudelijk als vormelijk naartoe stuurt. Waar Johan Heldenberghs countryvoorstelling The Broken Circle Breakdown de sentimentaliteit breed uitsmeert — en ongetwijfeld daarom zo’n succes heeft geoogst — kiezen Anneke Bonnema en Hans Petter Dahl met hun alter ego’s Ricky en Ronny een radicaal ander pad. De menselijke gevoelens van Ricky en Ronny lossen volledig op in hun overgave aan extremen van lichamelijke pijn en extatisch genot. Deze Sado Country Opera is het tweede deel van een trilogie. Het eerste deel was een pop-opera waarin ook al het verlies van de vrijheid uit de jaren ’60 werd bezongen. In deel twee krijgen ze gezelschap van de bloedhete, in zwarte latex gehulde vamp Hundred Stars, gespeeld door de Zweedse Louise Peterhoff. Aan het begin vliegen ze zingend op een etherische soundtrack door een wolk over Parijs om uiteindelijk in een park te landen. Het drietal zal nog vaak in de wolken lopen, zowel met hun hoofd als met hun lichaam. In het park beleven ze wilde nachten met veel seks, drugs en geweld. De psychedelica doen hen van de ene ruimte in de andere tuimelen wat resulteert in een warrig geheel dat onduidelijke ruimte- en tijdsprongen maken. Het is de verwarring die de personages ook voelen waardoor je prettig door hun leefwereld wordt gegidst. Van in het park worden ze naar de sterren geschoten waar Ricky opgeslokt wordt door een grote vis. Maar er lijkt meer aan de hand dan enkel de psychedelica. Ricky en Ronny zijn dolende mensen die elk gevoel voor centrum zijn verloren. Ricky noemt zichzelf een machine zonder ziel. Elk respect voor gevoel of moraliteit vervaagt voor de wetten van de wilde natuur. Het park waarin ze kamperen begint het verlaten Parijs terug te overgroeien. Waar bij Ricky en Ronny nog iets menselijk is te bespeuren, is dat bij Hundred Stars volledig verdwenen. Ze lijkt hun begeleider door dit barre landschap. Volgens Hans Petter Dahl is zij gebaseerd op Nietzsches amorele mens. De sado country opera toont waartoe een dergelijke bandeloosheid kan leiden. In het geval van Ricky en Ronny is dat de volstrekte leegte. Niet zomaar een spirituele leegte, zingt Ricky, maar een werkelijke waar alles gelijk is aan zijn tegengestelde. Ze heeft genoeg van alle theorieën en laat zichzelf volledig los in het zwarte gat. Op het einde zien we als een visioen nog een geanimeerde projectie waarin Ricky en Hundred Stars Ronny opeten en vervolgens in de vijver duiken tot enkel een zwart scherm met enkele waterbellen overblijft, een verre echo van de sterrenhemel. Het is een leegte die ze met hun scene, choreografie en vooral muziek tot bij de toeschouwer weten te brengen. De scene is simpel aangekleed met een vijftal witte verhogen die achtereenvolgens aan een wolk, een bed en een grafsteen doen denken. Daarop ontplooit zich een choreografie die niet veel meer voorstelt dan gestileerd verleiden, vliegen en ongegeneerd vozen. Hans Petter Dahls elektronische soundtrack zweeft er heel vlak boven zonder ergens in een climax te pieken of in een rustpunt te dalen. De ritmes zijn monotoon en worden doorgaans begeleid door zweverige strijksynths, diepe bassen en repetitieve gitaartokkels die je langzaam doen leeglopen. De leegte laat je met een merkwaardig voldane rust achter. Maar als Nietzsches geest werkelijk in dit stuk zit, zoals Dahl in het nagesprek liet vallen, mag de leegte niet het einde zijn. Nietzsche was dan wel de filosoof met de hamer die alle aangenomen waarheden kapot sloeg en in zijn leven verschillende keren het zwarte gat zelf heeft ervaren, hij was ook de filosoof die telkens terug opstond en de leegte opnieuw vulde met een boodschap voor de mensheid. Hopelijk krijgen we dit in Ricky en Ronny’s sluitstuk van de trilogie te zien.

Needcompany
Ensemble weNEEDmoreCOMPANY Invisible Time Contact
 
producties
Jan Lauwers Grace Ellen Barkey Maarten Seghers performing arts beeldende kunst Film
 
speeldata
Kalender
 
Publicaties
Boeken Muziek Film
 
Nieuwsbrief
Aanmelden Archief
NEEDCOMPANY  |  info@needcompany.org  |  Privacy  |  Pro area