Met de programmatie van het eerste stuk van de groep om Maarten Seghers, waarin de choreograaf zelf als vrij elektron optreedt, heeft het Rijsselse festival Latitudes Contemporaires een waagstuk tot een goed einde gebracht. Eerder al had de kunstenaar een geslaagd solo-optreden in Frankrijk, dat met name in het Théâtre des Vanves hoge toppen scheerde. Muzikant, danser, performer en beeldend kunstenaar Maarten Seghers is verbonden aan de Needcompany van Jan Lauwers. Vloeit de burleske, haast kinderlijke theatraliteit van zijn werk, zijn spel met de atavistische reflexen van het dier in ons soms daaruit voort? Hoe kun je humor en muziek met elkaar verenigen? O geeft een ontredderend antwoord op deze vraag. Van de aanvang af zet Maarten Seghers de toon, als orkestman gewapend met een cello waaraan hij [Simon Lenski sic] een paar noten ontlokt, die door de bassen worden vermenigvuldigd. Op het toneel voegen zijn vier mannelijke medespelers er naar hartenlust onschuldige of acrobatische, statische of spontane trekjes aan toe, die steevast grappig en lichtjes afwijkend zijn. De cello wordt afgelost door trommen en slagwerk. Een van de memorabelste taferelen uit de voorstelling is de zogenoemde scène van “de schepping”, waarin de vijf vertolkers stukken tapijt als bivakmuts dragen en intussen unisono woorden schreeuwen die op een o-klank eindigen. We denken ook met plezier terug aan het ogenblik waarop een van de medespelers de gedaante aanneemt van een koe, met een bel om de hals. Amusant? Ja, maar dat niet alléén. Achter de goedmoedige ironie van het stuk (dat bij momenten inderdaad – vanwege de broosheid van de constructie – nog het stempel draagt van een eerste gemeenschappelijk opus) gaat immers een tweede lectuur schuil: wie tot luisteren bereid is, kan achter het sympathieke gedruis van de instrumenten de filosofische draagwijdte horen van een wereld waar de eenduidige waarheid plaatsmaakte voor de soms verwarrende verscheidenheid van de mens, zodat een poëtisch universum voor hem opengaat. Dat van het “samen-leven”. Het hoofdthema van het stuk is dus “de ander”. Een uitdaging waarop met liefde werd ingegaan.