Grace Ellen Barkey over Magnolia:

‘De installaties zijn een onderzoek naar het transponeren van een ruimte naar een engte. Een aantal jaren heb ik de bloemen, de bladeren en het gras in mijn tuin gefilmd. Onder de indruk van de details in de natuur tot het geen natuur meer is, tot het abstracties worden, de vogels die zich het beeld toe-eigenen en hun zingen vervormen tot een hysterisch geluid. Een claustrofobische blik op de gedachte dat mensen sterfelijk zijn en de natuur eeuwig is. Schoonheid is alleen maar mooi als ze vergankelijk is. Dan pas krijgt ze een geschiedenis.’

Jan Lauwers over Magnolia:

‘Grace filmt urenlang een bloem. Traag en bezeten. Alsof ze wil weten wat alle doden gemist hebben als ze te snel hebben gekeken, niet alléén durfden kijken omdat het te veel is. Ze zegt: ‘Kunst gaat over de eenzaamheid van het kijken.’ En alsof dat niet voldoende is, projecteert ze haar beelden en zet ze de toeschouwer op een schommel. De toeschouwer voelt letterlijk de grond onder zijn voeten verdwijnen. Het kijken wordt een fysieke gewaarwording. Een gevoel dat verwijst naar de kindertijd. Dan gaat het niet meer over de eenzaamheid van het kijken, maar over de eenzaamheid van de kijker zelf. Alle bloemen die ze filmt heeft ze zelf geplant in haar kleine tuintje ergens in Brussel. De magnolia die als eerste koppig de winter onderuit haalt. Een teken van hoop maar door Grace gefilmd alsof de magnoliabloem reeds een ver verleden is. Het is wat, kunstenaars en de natuur. Cézanne die heel zijn leven de schoonheid van een berg tracht te vatten en jammerlijk faalt. Monet die zijn eigen tuin ontwerpt om hem dan te schilderen. De stenen tuin van Derek Jarman. Nu ook Grace die heel het leven doorgrond in haar eigen tuin.’

De installatie nodigt de toeschouwer uit om deel te worden van het zintuigelijke werk. Magnolia (Strombeek, 2016) en Magnolia (MILL, 2017) zijn de eerste fase van het werk dat uit verschillende variaties zal worden opgebouwd.

Tussen januari en april 2020 exposeert Grace Ellen Barkey twee site-specifieke werken Magnolia en Nachtmagnolia in de inkomhal van het Universitair Ziekenhuis in Jette. 'Grace Ellen Barkey rolt ons met haar dag-nacht beelden in een denkbeeldig universum waarin de tijd niet meer van tel is en het leven zich aandient als een verloop en beloop van de natuur. De hal van het ziekenhuis is een transit vol drukte. En soms ook een rustpunt waarbij het goed kan zijn dat er schoonheid is via kunst.' - Luk Lambrecht