In FOREVER brengt Grace Ellen Barkey haar versie van het laatste Lied van Mahler.

Grace Ellen Barkey van Needcompany is niet enkel de partner van Jan Lauwers. Deze actrice en performer creëert ook heel persoonlijke, vreemde voorstellingen, vol poëzie, waanzin en humor (een zeldzaam iets in de hedendaagse dans) gezet in zeer bijzondere en fragiele installaties die eruitzien als knutselwerken.

In FOREVER, brengt ze haar versie van het sublieme sluitstuk "Der Afschied" van "Das Lied von der Erde" van Mahler. Anne Teresa De Keersmaeker deed dit ook al in "3Abscheid", gezongen door de choreografe zelf.

Radicaal verschillende aanpak

De aanpak van Grace Ellen Barkey is echter radicaal verschillend. Ditmaal is het Maarten Seghers, muzikant bij Needcompany, die Mahler vertolkt, zonder orkest, helemaal alleen gezeten op de rand van het podium, in een ruwe, sterk gearrangeerde versie. Hij verschijnt helemaal gekleed in het zwart, met heel lange haren, als een dolende ridder die contempleert over het leven en het geluk dat hij gekend heeft nu het uur van zijn dood aangebroken is. Hij staat op het punt afscheid te nemen van deze wereld.

Nu eens zingt Maarten Seghers het lied (heel goed, trouwens), dan weer onderbreekt hij het met lachsalvo's, kreten en geluiden.

Het volledige podium is volledig wit, wat sterk contrasteert met de zwartheid van de ridder. De installatie van Lemm&Barkey fungeert als een mobiele sculptuur die bomen voorstelt waaraan witte bladeren hangen uit porselein of been. Aan andere "bomen" hangen stoelen en alles draait en klingelt.

De natuur volgens Mahler

De schrijver Stefan Hertmans, auteur van de duidingstekst bij de voorstelling, verwijst naar Mahlers visie over de natuur, die in dit bijzondere decor weerspiegelt wordt: "Het is net of een artiest stof van jade over de delicate bloemen gestrooid heeft".

Het volledig witte decor beeldt de geneugten van de aarde, van de natuur uit (soms overspoelen beelden van bloemen en wind de scene). Het verbeeldt ook het paradijs dat de ridder wacht na zijn dood. Er wonen drie personages, komisch, gewild speels, die bewust schoonheid afwisselen met het ridicule.

Een danser en twee vrouwen (waaronder de knappe danseres Mélissa Guérin die we bij Jan Fabre zagen in "Mount Olympus") springen, tsjilpen als vogels, spellen spelletjes. Ze lokken de ridder naar liefde en seks, "om in de slaap het voorbije geluk en de jeugd te herinneren", zingt Mahler.

En dan volgt de dood. Een regen van porselein en botjes valt neer, onweer rommelt in de verte en aan de horizon gloort een blauwe dageraad.